Önce Tanrı öldü, sonra söz; sıra insanda...
Post-modern algı yasaları, Batı felsefesinin intiharı'nın katilleri tarafından bir tür silah olarak küreselleşen medya aracılığıyla bütün dünyanın alnına dayanmıştır. Oysa post-modern felsefenin önderleri sayılan düşünürler ve düşüncelerinin, insanın yok edilmesine dair bir silah üretmedikleri ortadadır. Onlar, sözün düşünceyi değil,

Aynılıklar, insanın duyumsadığı şaşırtan farklılıklar nedeniyle kendisini araştırmaya iten sorularının tükenmesine; sonuç olarak, soru geleneğini kaybeden insanın, olanı-biteni sorgusuzca kabul etmeye alışmasına sebep olmaktadır. Görünen o ki, küresel anlamda farklılıklarla beslenen geleneğin yerini; bir tür yasa kabul edilen, üstelik sorgulanmaksızın uygulanmasını ve şekline riayet edilmesini bekleyen ritüelleri de

Tarih boyunca iletişim teknolojilerinin iktidara sahip olan kesimlerce yönetildiği göz önüne alınarak, dehaların; neyi, nerede, nasıl, hangi koşullar altında, ne için, hangi araçlarla, neye hizmet ederek, hangi saikle keşifler yaptığı alsa göz önünden uzak tutulmamalıdır. Bu hususta düşüncem odur ki, çağları belirleyen ve eskiyi yadsıyarak gelişen her yeni

Gündelik hayatımızın her alanında alıştığımız konforu kaybetme korkularıyla perçinlediğimiz tehdit algılarının, birer terör saldırısı olduğunu; bu saldırıların, yaygın biçimde tanımlandığı şekliyle silahlı terör eylemleri gerçekliğinin arkasına saklanılarak kamufle edildiğini bir an önce görmek zorundayız. Aksi halde silahlı terör olgusu hiçbir zaman ortadan kalkmayacak, terörün gerçeklik duygusunu koruma adına,

Kültürleşme ve etkileşme gerekli ve kaçınılmazdır, ancak kültürel yozlaşmaya sebep olan -gizli zorla- kültürleme (asimile) kendi ülkesinde yaşayan bir toplum için facia, yok oluş, savaşmadan teslimiyettir.

Gün ağrıyla doğdu başımda bu sabah / Kahvenin tadı zehir, sesim yoksun

Sen / Aşkım benim / Yoksul ruhumun açlık paniği

Kalk lotus / Kırık bir tabak gibi durma suda darmadağın /

Korkma garibin edebiyatından, yiyeceği en çok kendi baş eti / Ne tevekkül vaaz

Dinle Hose / Dudaklarımın yanında gizlenen / İçine kapanık gülüşlerimi

Herkesin gözünde bedenine hakimiyetsiz / Yarım akıllı bir oğlandı Hose /

Senden sonra denizlere atlayıp / Akşam vapurlarında yüzerken ben /

Bu sisli, bu göz gözü görmez, / Bu kanıksanmış, puslu hava.

Seni aldılar / Yağmurlar eylül zamanıydı / Toprakta bolluk

Yalnızlık denilen ıssız bir adayım söz deryasında / Bir dalga senden

Yalnızlık kimsesizlik değildir, / Gece yarıları vakitsiz uyanıp zamanı şaşırmak gibi;

Binlerce yıl verdim uğruna / Az değil / Ne ayaklar

Bugün tartışılması gereken, teskereye evet mi, hayır mı sorusu değildir, içinde bulunduğumuz çaresizliğin gerçekten bir çözümü var mı, yok mu sorusudur. Demokrasilerde çare tükenmezmiş palavrasını bir yana bırakıp, demokrasinin günü birlik oyalayıcı çözümlerinin, politikacıların oyun bahçesindeki oyuncakları olduğunu görerek, kendimize, akıllarımızla çelişkiye düşmeyecek çareler üretmeliyiz.

Önce söz gelir, engel tanımaz bir akarsu hüneriyle sızar içimize, ardından sözün hakimi gelir, karşı konulamaz bir güçle sahip olur benliğimize. Sözün gücü en güçlü silahları bile gölgede bırakır. Çünkü silah insanları yok ederek etkisiz bırakırken, söz bunu insan hala yaşıyorken başarır. Ondaki gücü keşfeden herkes bilir, söz;

Bu gece yeni doğan aşklar mezarlığında / Bir şişe ucuz şaraba sattım kefenimi