Çocukluðundan beri yaþadýðý her þey bazý duyularýn kaybolmasýna sebep olmuþtu. Artýk duyularý hiç de iyi iþlemiyordu. Yani her bir þey dýþarýsýnda kalýyordu. Etrafýný sis bürümüþtü. Aniden, bir uç sivriliyor, batýyordu. Caný çok acýyordu. Öyle ki uyku için baþýný koyduðu yastýk bile çividen farksýz geliyordu. O, bu ucun açtýðý yaralarýný iyileþtirmeye çalýþýrken yeni bir uç daha sivriliyordu. Yuvarlaðý özlüyordu. Bu beklenmedik saldýrýlardan korunacak gücü kendinde bulamýyordu. Geri çekildikçe çekiliyordu. Þöyle “derince bir uykunun içinde yitip gidiversem…” diyordu.

Aslýnda olaðandýþý bir durum yoktu. Alýþýldýk þeyler karþýsýna dikiliyordu. Ancak, bunlar bu kez kendilerini acýmasýzca dayatýyordu. Daha önce az çok barýþ içinde yaþayýp gittiði bu þeylerle þimdi enikonu didiþiyordu. Kendini bu þeylere kaptýrdýðý, onlarýn peþi sýra gittiði de oluyordu. Ama bu kez iþ birliði yapmamak için direniyordu.

Sonra bir þey çýkýverdi. O þeyi de görmezden geliverdi. Umursamazlýðý bir damla gibi aktý o þey üstüne; onu kendisinden yýkayarak. Sýnýrlarýndan duvarlar ördü; sýnýrlarý o kadar belirginmiþçesine. Ýçine önceleri kabul etmedi onu; yaþamýndaki her þey seçilmiþ gibi ve o güne dek beklentilerini tamamen karþýlayan nice þeyle karþýlaþmýþ gibi hissediyordu. Evet iþte bu yüzden çok kibirli duruyordu. Hatta kayýtsýzca ellerini kavuþturuyor bakýþýný ilgisiz öðelerde gezdirip duruyordu…

Sonra bir þey daha çýkýverdi. Adamdan dinledikleri tanýdýk geliyordu. Bir tarafý olur, bir tarafý olmaz diyordu. Ne olacaðýný kestiremiyordu. Bir yýðýn olasýlýk zihnin ve gönlünün kapýlarýný araladý. Gerçekmiþçesine içlerinde gezindi her birinin. Söyleyen adamý samimi buldu. Nihayet olur dedi. O þeyi tuttu bir yerinden. Tuttuðu yer elinden kaydý. Baþka bir yerinden bir daha tuttu. Tuttuðu yer yine elinden kaydý. Bu sefer sýnýrlarý kendiliðinden duvarlar ördü. Sýnýrlarý gerçekle bilenmiþçesine belirginleþmeye baþlar gibiydi. O þey kendisini kabul etmedi içine. Dýþarýda kaldý. Þaþkýndý. Yazgýsýna boyun eðdi ve yerde gezdirdi bakýþlarýný.

Sonra baþka bir þey çýkýverdi. Bu kez yarým yamalak ele aldý onu. Zorunluluktu. Yalnýzlýk çekiyordu. Özlem duyuyordu. Hasret damarlarýnda kanla karýþýk akýp kalbinden geçtiðinde bir kanat takýp onun kollarýnýn arasýna doðru uçmak istiyordu. Evet, herkesten yaþamdaki bir þeylerin bittiðini, tek bir þeyin kaldýðýný söylüyordu. O ise içten içe, diðer þeylerde diretiyordu. Kancalar artýk sýnýrlarýna kadar gelip saplanýverdi. Birden çekildi, çekildi… Dört aylýk bir çekilmeydi bu. Sonra onun içinden geçti gitti, hiçbir yerine tutunmadan. Benliðine dökülen yarým yamalak izdüþümlerin içinde bir ben aradý. Bulunduðu yerden üç adým uzaklaþýp, bir adým yakýnlaþtý. Sýkýntýnýn temposunu tuttu iþaret parmaklarýyla ve göðe özlemle kaldýrdý bakýþlarýný…

Yakalamak

Düþündü… yaþamda her þey ayaküstü olup bitmiyor muydu? Nereye koyacaðýný bilemediðini yakalamalýydý. Ona göre o bir biçimsiz bir nesneydi. Adam baþka bir þeyi beklerken, sýkýþýk zamanlarda o farklý bir þekilde ortaya çýkýp kendinden haberdar etmeye baþladý. Onu bir yere yerleþtiremiyordu. Zaten olmasý gerektiði yerde duruyordu durmasý gereken… Öylesine geçip gidiverecek bir þey deðildi.

Nihayet…

Ele almak

Yaþamýný açacak olan, sýkýntýyla gelen bu yaþamýn kendisi olduðunu gördü. Eðilip üzerine gölgesini düþürdü yine bir güzel mucizeyle o þey yalnýzlýktan kavrulmasýn diye tüm heybetiyle gölgesini üzerine çekti. Öyle ya yeryüzünde her þey biri olmak için baþka birine gereksinim duymaz mýydý? Duyularýna sarmalanýp geleni yakalamalýydý, bir ad verip tekrar yerleþtirdi onu zihninin odacýklarýna. Ve arada ziyaret etti bu odacýklarý. Geçmiþi, þimdilerini tekrar baðladý o adama…

Dalmak

Kavramlarý birbirine karýþtýrdýðýnda, yanýlsamalarýnýn içinde buluyordu kendisini. Bilincin baþlýca batýl inancý olduðuna inandýðýnda, coþkunu bir þeye baðlayabildiðinde, zihnin geçmiþi þimdiye alet ettiðinde dalmak için yeni bir yöntem gerçekleþtirdi…

Çýkmak

Daldýðý yerden çýkmak için bakýþýný gözündeki filtreden sýyýrmayý öðrenmiþti. Ölümü çokça düþünüyordu. Bir keresinde bir þarapçý gibi þöyle demiþti: “Senden bir þey isteyeceðim! Ama yapacaksýn! Ve yapacaðýna dair bana erkek sözü vereceksin!” O gün yol yorgunu olmasýna, güneþin tenini kavurduðu uçsuz bucaksýz arazilerde bir yudum su için nelere katlandýðýný unutturmadý o þey. Çünkü herkes bir kez de olsa bu arazilere gitmiþtir deðil mi ya?

Býrak geçsin günler… Ölüme doðru adýmlarýmýzý atacaksak o ancak birlikte olmalý. Yoksa istenilen sözün altýnda ezilir kalýrdý adam… Sen, beni kuþkusuz tam bir gönül ve akýl ile ele al, sonra bir tarafýndan yakala, sonra tekrar dal ve sonra tekrar çýk ki göz göze gelip kazandýðýmýza bir kez daha bakalým…

Bir gün o gün geldi. Geri dönüp bakmadý. Bazý þeylere hiç giriþmemiþ, bazýlarýna giriþememiþ, bazýlarýna yarým yamalak giriþmiþti. Yüreði artýk yara bere içinde deðildi. Acýlar içinde, gerçekleþmeyenlere de hayýflanmadý…

O þimdi gerçekleþmesi için inancýný korumaya kararlý, sevgisini de saklamaktan hiç haz duymuyor…