Zannederdim ki
Sadece Yusuf’un kuyusu var
Ve zannederdim ki
Karlar hep beyaz sevinçler taþýr..
Yorgun suskunluklar ülkesinden bir kervan
Alýp çýkaracak seni karanlýðýndan
Ve karlar çocuk gülümsemelerinde
Eriyip gidecekler..

Zannederdim ki
Mecnun’un ayak izlerinde uyur
Yalnýzlýðýn gözyaþlarý
Ve çiçekler Leyla’nýn özlemiyle uyanýr
Turuncu çöl sabahlarýna..

Yaþadýklarýmdan öðrendim ki
Herkesin bir kuyusu var
Ýçindeki dipsiz karanlýklarda
Zamaný içerken kurak gönüller
Umutlarý göz göz ufuklarda
Bir güneþ aydýnlýðý bekler..

Ve karlar inceden bir sýzý gibi
Düþer titrek hüzünler üstüne
Üþür körpecik sevinçler
Mülteci eller kucaðýnda..

Artýk bir taze bahar uyansýn
Kimsesizlerin gönül yurdunda
Kardelen sevinçler açsýn
Üþüyen ellerinde
Sýcak sýmsýcak hayallere dalsýnlar
Rahat döþeklerinde..

Yalnýzlýk mý dedin Yâr
Ne daðbaþýndaki soðuk ýssýzlýk
Ne bozkýrdaki kuþburnunun garipliði
Ne sedefteki incinin derin gizidir..
Yalnýzlýk
Ýnsandan daha zor
Ölümden daha soðuk bir çýkmaz
Yalnýzlýk
Zaman denilen o saðýr yolculukta
Sakladýklarýn ve saklandýklarýnýn
Esiri olmak
Bir mezar taþýnýn mühründe
Biten yolculuktur..

Dost bir kervan
Sýcak bir sevinç
Sadýk bir refik
Ýþte bütün mesele bu, ey Yâr…