Nursena Yener'den "Bu Yüzden" þarkýsý çalýyor:
"...
Bir sen miydin yoksa bana iyi gelen?
Hala kapanmamýþ yaram.
Bir sen miydin yoksa bana herþeyi veren?
Hala yok beni anlayan.
..."

Tesadüfen keþfettim bu þarkýcýyý. Ama sanat yaptýðýný bilecek kadar anlarým sanattan. Shekaspeare'in bir sözü var: "Beðendiðimiz bedenlerin üzerine hayal ettiðimiz ruhlarý koyup aþýk oluyoruz" diyor.

Ne kadar tanýyoruz aþýk olduðumuz insanlarý?
Bu uðrunda ölüme kadar gidebileceðimiz, "bize iyi gelen" insanlarýn gerçekte anlat dendiðinde, fiziksel görünüþlerinin dýþýnda hangi özelliklerini sýralayabiliriz. Aþk denilen þey üreme içgüdüsüyle açýklanabilecek kadar aþaðý ve bayaðý birþey midir?

Hayattan çok sýkýldýðým bir gün bir kitapçýda çoðunu yazý yazmaktan anlamayan zengin çocuklarýnýn zýrvaladýðý ve babalarýnýn paralarý ile bastýrdýklarý kitaplarýn oluþturduðu bir yýðýn içinde aðlamak geldi içimden. Aþk ve hayal kurmak bu sümüklü veletlerin elinde oyuncak olmuþtu.

Ayrýntýlardan hikayeleri ilmek ilmek örerek ve her biri kendi dilini yaratmýþ yazarlar, biz kayýp kuþaða aþký, sevmeyi kendince öðreten ve hüznü ezberleten siyah beyaz Türk filmleri nerede?

Nursena Yener'in þarkýsýný dinlerken aslýnda sadece bir insaný deðil kaybolan bütün güzellikleri düþünüyorum. Sanat bu yüzden sanat ve iyiki var! Olasý bütün ihtimallerden en zayýfý bile olsada bir anlýðýna bütün o güzellikleri tekrar yaþatabiliyor.

Ve hiç de öyle yaldýzlý pahalý kitaplarda ve yerlerde olmuyor. Basit ulaþabileceðiniz bir yerlerde duruyor sanat eserleri. Tek gereken bakmayý bilen bir çift göz veya duymayý bilen kulaklar.