Olasılıklar nasıl bir yol sunabilirki bana... Olan olmalıydı. Oldu ve şimdi bana anlamak kalıyor. Ama herşey o kadar anlamsız geliyorki bir olasılıklar okyanusunda boğuluyorum.

Hikayenin neresinden başlarsam başlayayım anlatmaya, kaç kere anlatrsam anlatayım, nasıl anlatırsam anlatayım her seferinde anlamı kaybediyorum. Sanki çok önceleri bir anlamı var gibiydi ama şimdi çok basit, utanç verici ve yanlış geliyor.

Gece, karanlığını örtüyor üzerime. Rahat ve korkusuzca durmamı sağlıyor önce. Sonra bir sızı bitiveriyor göğsümde. Keşkeler bataklığında doğrulup ilerlemek öyle zorki...

Üst üste dinlediğim şarkı kaybolup giden bir sıcaklık gibi geçmişi özletiyor şimdi. Evet herşey biter. Yalnızca kelimeler kalır geriye.

Mutsuzluk bir naylon torba gibi ağzını kapatıp boynuna dolandığında, mutsuzluktan nefes bile alamadığında, aynadaki aksine bakıp kaşları çatık aksinde ben diyeceği bir ifade arıyor insan. Kendine kendini anlatacak, bütün olup biteni anlamlandıracak bir ifade. Ama ne buluyor biliyor musunuz? Biraz daha yorgun, biraz daha yıpranmış, daha yaşlı bir yüz ve meraktan çok şüpheyle bakan gözler.

Tükenmekten çok kaybolmak gibi birşey bu yaşadığım. Bir zamanlar benim için anlamlı ve yaşamaya değer olan şeylere dönmek için artık çok geç. Neredeyim bilmiyorum. Nasılım bilmiyorum. Kendime ve herşeye yabancılaşıyorum.

Karamsarlık kötü bir ruh gibi benliğimi sardığında hatırlıyorum; sadece ve sadece bir an için yaşadım. Yaşadım ve bitti. Hiç yaşamamış olanlar anlamaz bunu. İlerlemeliyim şimdi. Bedenimin bütün ağırlığını taşıtarak sürüdüğüm ayaklarımla. Beni affet. Çünkü bir günah gibi taşıyorum o anı bu yorgun bedende.

Olasılıklar nasıl bir yol sunabilirki bana... Olan oldu ve şimdi bana anlamak kalıyor.