Akın ve Asena, kitaplarının başarısını kutlamak için bir akşam yemeğine çıktılar. Yemek sırasında, Asena babasına bir soru sordu:

- Baba, seninle bir şey konuşmak istiyorum.
- Tabii kızım, ne konuşmak istiyorsun?
- Baba, ben... Ben üniversiteye gitmek istiyorum.
- Üniversiteye mi? Neden?
- Çünkü baba, ben arkeolog olmak istiyorum. Senin gibi.
- Senin gibi mi? Ama kızım, sen zaten arkeologsun. Seninle birlikte Atlantis'i bulduk.
- Evet, baba. Ama ben daha fazlasını yapmak istiyorum. Ben de senin gibi araştırmak, keşfetmek, yazmak istiyorum.
- Anlıyorum kızım. Ama bunun için üniversiteye gitmene gerek yok ki. Sen zaten çok yeteneklisin. Seninle birlikte çalışabiliriz.
- Baba, seni çok seviyorum. Ama ben kendi yolumu çizmek istiyorum. Benim de kendime ait bir hayatım olmalı.
- Peki, kızım. Sen bilirsin. Hangi üniversiteye gitmek istiyorsun?
- Baba, ben... Ben Amerika'ya gitmek istiyorum.
- Amerika'ya mı? Neden orası?
- Çünkü baba, orada çok iyi bir arkeoloji bölümü var. Ve benim kitabımı okuyan bir profesör, bana burs teklif etti.
- Burs mu? Hangi profesör?
- Profesör John Smith. Atlantis üzerine çalışan bir uzman. Kitabımı çok beğendi ve benimle tanışmak istediğini söyledi.
- John Smith mi? O adam mı? Ama kızım, o adam çok tehlikeli!
- Tehlikeli mi? Neden?
- Çünkü o adam, Atlantis'i bulduğumuzu iddia ettiğimizde bize inanmayanlardan biriydi. Bizi deli ve yalancı ilan etti. Bize karşı kampanya yürüttü. Bizi rezil etti.
- Öyle mi? Bunu bilmiyordum.
- Evet, öyle. Ve şimdi senin kitabını okuyup sana burs teklif ediyor. Bence bunun altında başka bir şey var.
- Ne olabilir ki baba?
- Belki de seni kandırıp Atlantis'in yerini öğrenmek istiyor. Belki de sana zarar vermek istiyor.
- Hayır, baba. Böyle bir şey yapmaz. O çok iyi bir insan. Bana çok nazik davrandı.
- Kızım, sakın ona güvenme. O sana tuzak kuruyor olabilir.
- Baba, lütfen böyle konuşma. O benim hocam olacak. Ben ona saygı duyuyorum.
- Saygı duyuyorsun ha? Peki ya bana saygın nerede?
- Baba, seni de saygı duyuyorum. Ama bu benim hayalim. Lütfen beni anla.
- Anlamam mümkün değil kızım. Seni Amerika'ya göndermem!
- Ama baba!
- Hayır, hayır ve hayır! Bu konu kapandı!

Akın ve Asena, yemeklerini bitirmeden kalktılar ve eve döndüler. Aralarında büyük bir soğukluk vardı. Asena odasına çekildi ve ağladı.

Akın ise salonda oturup düşündü:

"Kızım Amerika'ya gitmek istiyor... John Smith'in yanına... Bu iyi bir fikir değil... Ona engel olmalıyım... Ama nasıl?"

Akın, bir plan yapmaya karar verdi. Ertesi gün, Asena'ya bir sürpriz yaptı:

- Kızım, sana bir şey söylemek istiyorum.
- Ne söylemek istiyorsun baba?
- Seninle birlikte Amerika'ya gitmeye karar verdim.
- Ne? Gerçekten mi?
- Evet, gerçekten. Senin hayalini desteklemek istiyorum. Seninle birlikte üniversiteye gideceğim.
- Ama baba, senin burada işin var. Senin burada arkadaşların var. Sen burada nasıl bırakırsın her şeyi?
- Önemli değil kızım. Senin için her şeyi yaparım. Sen benim her şeyimsin.
- Baba, çok teşekkür ederim. Sen çok iyi bir babasın. Seni çok seviyorum.

Asena, babasına sarıldı ve mutlu oldu. Akın ise gülümsedi ama içinden geçenleri söylemedi:

"Seni Amerika'ya göndermem kızım. Orada seni bekleyen tehlikelerden habersizsin. Ama ben haberdarım. Ve seni koruyacağım. John Smith'e de dersini vereceğim. Atlantis'in sırrını kimseyle paylaşmayacağım."

Akın ve Asena, Amerika'ya gitmek için hazırlanmaya başladılar. Arkalarında Atlantis'in sırrını bırakarak yeni bir maceraya doğru yol aldılar.