BEYAZ

Öðle vaktiydi. Yemek zamaný. Biraz yürüdüm. Sonra gözüme bir balýkçý lokantasý iliþti. Bu civarda yeni açýlanlardan biri. Küçük bir yer burasý. Lokantanýn yanýnda bir de balýk tezgâhý var. Buradan balýðýnýzý seçip sipariþ verebiliyorsunuz. Ben de öyle yaptým, bir karagöz seçtim. Sonra içeri girdim. Tam ortadaki iki kiþilik masaya yalnýz, kapýya dönük oturdum. Sað tarafýmdaki duvara kocaman bir tablo asýlmýþ. Önce tabloya þöyle bir baktým. Sonra gözüm tekrar o yöne kaydý.

Baþtan itiraf etmeliyim, ben resimden hiç anlamam. Ne ressamlarý tanýrým ne resimlerini, tam bir resim sanatý cahiliyim. Bu durum benim güzel bir þey gördüðümde güzel dememe veya orada ne gördüklerimi kelimelere dökmeme engel olmamalý deðil mi? Öyle düþündüm.

Resim Sirkeci iskelesini karþýdan gören biri tarafýndan ama büyük ihtimalle o manzaranýn karþýsýna geçmeden -kafasýndaki izlenimi- çizilmiþ bir yaðlýboya çalýþmasý. Bunu Süleymaniye’yi Yeni Cami’ye bu kadar yakýn çizmesinden anlayabiliyorsunuz. Zaten ressam resmin arka planýndaki o camileri yapmak için deðil, iskelede burnu bana doðru bakan sütbeyazý vapuru çizmek için yapmýþ. Bana öyle geldi.

Ýþte bende bu vapuru anlatmak için bu kelimelere baþvurdum. Beyaz bir vapur bu, ama süt beyaz, önünde martýlar uçuyor, onlar da sütbeyaz. Denize beyaz ne çok yakýþýyor veya ressam ne güzel yakýþtýrmýþ. Vapur zihnimde canlý, düdüðünü duyar gibiyim. Ýstanbul’u özledim galiba.

Ýngilizler gemilere kadýn isimleri verirler. Kesinlikle haklýlar. Suyun üzerinde zarafet simgesi… Bir de kuðular var. En çok kuðu resmine rastlarým, suda yüzen. Bir Ýstanbul vapuru öyle dýþarýdan alýr yavaþ ve zarifçe karaya yaklaþýr. Kalkarken de öyle, içerdeysen bazen anlamazsýn bile iskeleden ayrýldýðýný. Dalgalara hafiften karþý durur, ezmeden gitmek ister gibi onlarý. Kendisi de arkasýnda dalgalar yaparak gider.

Dalgalar kýrýlýrken beyaza dönerler. Uçakla deniz üzerinden uçarken dalgalar deðil dalgalarýn beyazlarý görülür. Mavi birden beyaz olur.

Beyaz bir vapur, sütbeyazý… Ýstanbul’a gitmeliyim.