Ağlayan Gözlerimden...

Bir bir ağlayan gözlerimden, sonsuz bir iki çöl oluştu şimdi.Geceleri soğukluğundan donduran ve güneşinde bedenini ağlatan. Gecelerinde soğukluğuna isyan, güneşinde sıcaklığına..Kaçmaya çalıştıkça ucunu bucağını göremediğin yerlerde dahili olduğun kervanın içinde bir yabancısın yapayalnız. Ellerini düşündüğünde bir parmağının yetebileceğini düşündüğün ve neresinden tutacağını bilemediğin elleri. “Sen yine olduğun gibi kal “ dediğin çöl otlarıyla mutlu musun ? Mutluluk nedir mi ? Belki çölün ortasında bir duvarı gözünce boyamak. Umudu yitmemiş renklerle. Evet belki ; yabancı bir duvarı boyayabilmek umudu yitmemiş kendinle. Sonralarını düşündüğün çamura batmaktan aciz şimdilerdeki çölün için belki. Belkilerine duyduğun korkunun karşılığı olarak istediğin yağmursa eğer, tamamen karalayarak boyadığın her şeyin için yağmurun yağmasını da istemelisin artık, o karanlığa yakın karalamalara.