-ateşle örülen bir şeyler var boşluğunda zamanın-
dışarıda bardaktan boşanırcasına yağmur
içeride vedadan kalan yangınlar
ve soluğumda yakılan çıldırtıcı bir ayaz
akşamın koynunda solgun anılar
hüzün yağmur altında
yüzümün tenha sokakları sırılsıklam
yüzüm safran
ve sığınak arayan ardıç yalnızlık kuytusunda
bense upuzun acıyla susuyorum
düşleri bırakıp ardım sıra…
dışarıda yağmur
isyanla parçalıyorum zamanı
adını sayıklayan rüzgar kanırtıyor yaramı
gülüşünün yangısı boşluğumda parlamakta
uzakta bir karaltı moraran avuçlarına hohlamakta
dışarıda yağmur
abanıyor bütün gücüyle omuzlarıma fırtına
haritasız
pusulasız
arıyorum kayıp hayalini hafızamın ıslak kaldırımlarında
yüzümün yollarında iz bırakan sulara
ve burkulan sözlere inat
dışarıda yağmur
hala dinmeyecek bir yağmur gibi hayat
aklımın ıssız uçurumunda hala aşkın yankısı
yola düşen meczup sıkıntısı duygulara yansımakta
upuzun acı kara bulutlarda
heybemde üşüyen cılız sözlerim
ve gözyaşımla büyüyen yalnızlık
umudu soldurmakta…
dışarıda yağmur
saçlarımda rüzgar kokusu
kıyamet buğulu ıslığında
uğuldayan ağaçlar dövüyor dizlerini sallanarak
dokunuyorum son kez karanlığın omzuna
gözlerin idam mangası
gözlerin aşkın ipini çeken cellat...
sözler canhıraş
boynu kırılan şiir uykuda artık!
dışarıda yağmur
ardında parçalayıp bıraktığın nar soluğu
bir de ölümü kuşanan ayrılık...
