ruhumun yaralı ıssızlığından geçti mevsimler
suskunluğun kıyısında çocuklar
bıçaklarken buz tutan yalnızlığı
her uçurtmada kalbim
her bulutta yaramdan bir iz
alevlendi içimde ürperen deniz!..
ve biz irkilirken baharda bir sabah ayazında
içimizin nehrine karıştı devrilen ağaç sesi
haykırdı çığlık çığlığa annem
eskiyen elleri boşluğa düşerken...
umutsuzca araladım kapıyı
düştüm acıların eşiğine
ve çoğalan gözyaşı seline zamansız bir sabah erken
bir çığlık olup kaldım o daracık avluda
daha gençken daha içim kıpır kıpırken...
kesilen sözcükler kan revan
avluya düşen kederlerin serin gölgesi
bitkin anılara tırpan!..
kararırken gün
hüzünler dalga dalga vurdu sahile
deniz çığlığında üşüyen çakıl sesi
birikti ıssız koylara gülüşler yiterken...
nisan yüzünde nehir
gözlerinde hançerle kenti yıkıp geçerken
hangi söz bir acıyı keser ki!
ve ömrümüze hüzünler bağdaş kurup oturmuşken
hangi şiir çıldırmaz ki!.
Aslı Aydın
