Yatağıma koyduğun akrep,
Zehrini boşalttı yüreğime
Damla damla...
Kara büyünün en son iğnesi de battı
Bezden bebeğin göğsüne...
Kolkola, dağlara vurduğumuz yalnızlık
Eşkıya olup kanımızı emdi;
Son damlasına kadar!
Tükettik eskiyi,
Yeniye inanıp;
Buza kesti çay bardakta,
Unuttum!
Arzu dolu düşler,
Bir hayat kadınının yatağına tutsak kaldı;
Sokak lambası söndü...
Kaldırım taşlarındaki ıslaklığa yattım
Son nefeste...
