Hayatımda çok yara var, çok ölüm. yitik kaldım. kimsesizim. Ölmeliyim.

Bağnazlığı ele alarak birine tapmayı bilmezsiniz.
Yaşamaya mecbur olmayı…

Günlerdir yazmıyordum. Seni seninle yaşadıktan sonra yazmak istiyordum her şeyi. Seni özlediğimi bile. Sesindeki büyülü kelimeleri duymayı bekledim kalemim için. Sana yormuştum her rüyamı. Kendimi bile sana yormaya başlamıştım artık. Ellerim ellerinde bulunması için var mesela. Gözlerim sen sıkılmadan izleyebilesin diye güzel.

Aşk gerçek desem yalan…
Aşk var desem koca bir kaosa dönüşür zaman…
An gelir sen eksilirsin, yine piçe döner anlam…

Var olmak, var olabilmek… Beyinde başlayan sancıların yıllarca, saatlerce, saniyelerce (mecburen) devam et(tiril)mesi…

Güneş doğsun gönlüme, aşk yeşersin avuçlarımda. Aşk benimle olsun. Dilimden eksik olmasın. Dudaklarım dudaklarınla uyansın güne. Güne seninle uyansın ruhum.

Hızla devam eden bir tutkuyla gidiyor duvarın üzerine. Gün onu kurtarmaya inatçı, o güne fırsat vermemeye... Yeni gün tam ona yetişecekken çarpıyor duvara. Ve güven bin bir parça. Şimdi nasıl toparlayabilir beyni patlayan güveni. Kolu, kanadı kırılan güvene bakıyor gün. Kurtarılacak gibi değil.

Kalemi nereye saplayacağımı bilemeden kontrolsüz savuruyorum. Nereyi kesip kanatacağı belli değil. Tanrıya çarpıyor kalem defalarca, tanrı bile durduramıyor kalemi. Kulağıma yaz diye fısıldıyor, yazarak var et hayallerini. İntikamını yazarak al… Durmamı isteyeceğini sanıyordum. Şimdi söyle bana Cennetimin bekçisi, bu beni çağırdığın cehennemin kapısı değil mi?

Siyanür, ölümlerin en zor ve görkemlisi... Karşımda düşüncenin kanlı denizi çürümeye başlıyor. Kuyruklara takılan kederlerin kokusu siyanürle bir olup üstüme geliyor. Uçurum, hızla yıkılıp beni denize çekiyor. Deniz ve uçurum birbirine karışmaya başlıyor. Ardından gökyüzü üstüme düşüyor.

Babama sesleniyorum her an, küfrüm iki dudağımın arasında yankılanıyor. Beni yine uyut ve ben yine seni uyutup kaçayım. Ben uyuyup sabah olduktan sonra bana kahvaltı hazırla ve seslen.

Kalan süreye bakınca, geçen süreye de bakıyor insan. Uzun yıllar alan eğitim hayatı, ardından iş karmaşası. Gerçektende yaşadım mı şimdi? En son ne zaman çocuklar gibi eğlendim? En son ne zaman gülmekten mideme kramplar girdi?

olmuyor o intihar hissi uyandıran yitiklik hala yakalayamıyor kendini. ansızın çocuksu bir gülümsemeyle keşfediyorum o eksikliğimi. sadece aşklar değil beni terk eden, zamanında beni terk ettiğini hatırlıyorum. ayna buluyorum ve karşısına oturuyorum,

\] \] / aşk, kifayetsiz heyecanlar / buruk donukluklar.

Varlıkla cezalandırılmış gibiyim. Hiçbir şekilde yok olamıyorum. Yaralı ruhu hiç silemeyeceğim sanki. Bu nasıl bir yaşam böyle. alıp başımı gitsem ayaklarım zincirde.

Son kezde sigara içmeli diyorum boş olan eve. Kan kokusu karışıyor sigarama. Sonsuzluğa karışacak ruhumu mutlu eden tek varlık olduğu için minnettarlık duyduğumu söylüyorum parmaklarımın arasındakine bakarak.