İçinden akan sevgi selleri, ateş böceklerinin ısısıyla buharlaşıp gökyüzünde
buluşarak bembeyaz pamuk yığınları oluşturmuştu, o pamuk yığınlarına bağladığı
sarmaşıklarla yaptığı bir salıncağın üzerinde sallanıyordu sevdiğiyle
**İçimdeki ışıklar söndü / Sesim çıkmıyor artık / Sustu şimdi çağlayanlar / Bir
Yazarım adını sabah, yazarım hüznünü akşam, bir yakamoz dansı mıdır buluşmamız, denizin kokusu mudur kokun, kalın mıdır sesin, kaşların gür mü?
Hep karşılaştığım o garip adam da yine o garip soluk benzi, ışığını yitirmiş gözleriyle köşe başında durmuş, amaçsızca etrafı gözlüyordu yine bu sabah.
Şimdi benden tüm verdiklerini geri istiyorsun / Elinin tersi ile itiyorsun beni karanlıklara /
Bir omuz istiyorum...
Başımı yaslayıp uzun uzun ağlayabileceğim. Yıllardır biriktirdiğim hüzün tanelerini tek tek dökebileceğim bir omuz...
Güneşin doğduğu yerdeyim / Arayışların bittiği gökkuşağı çizgisinde / Pamuk
Hani öyle üşürsün ki, artık hiç bir şey hissetmez uzuvların, uyuşur kalırsın, manasız bir donukluğun çizgileri oluşur, ardından bir kabuk içindeki parçalanmayı döker, ezip de geçer tüm bedenini, acısı en derinden gelir de yakar her yerini...
İşte ben de öyle üşüdüm gece yarısını beş geçe...
Artık kurşun kalemle yazmak istiyorum yüreğime insanların adını...Silgisi olmayan kalemlerle yazdıklarımı kazırken oluşan yaralardan yer kalmadı silinmeyecek izlere...Dost dediklerim, arkadaşım dediklerim, sevgilim dediklerim...Hepinizi kazımak öyle zor oldu ki yüreğimden..Hepiniz birer parça alıp gittiniz hatta, bense bıraktığınız izlerin silinmesini izledim kenardan, tıpkı bıraktığım izlerin silinmesini izlediğim gibi... Sonra hepinizi tekrar sevdim, bildim ki kim bilir hangi girdaptı sizi alıp götüren...Hepinizi sevdim, hepinizi affettim...Ama artık yüreğimde koyabileceğim bir yer kalmadı hiçbirinizi, bir bir yaraladığınız, o masum yüreğimde...
1972, İstanbul
İstanbul
Sadece yüreğimden düşenler...
