Seni anlatmak
Seni yaşamak
O kadar zor ki..
Hani bazen
Bir sis kaplar
Bir duman çöker havaya
Göz gözü görmez
Adımların yavaşlar
‘Ahmak ıslatan’ tadında bir yağmur
Damla damla düşer ya..
Kelimeler ve cümleler de
Öyle bir iklimin kanatları altına gizlenir bazen..
Yağmurların ortalığı
yıkamasını beklersin
havadaki sis dağılsın
resimler netleşsin diye..
Sen işte öyle
buğulu aynalardaki berrak
bir yağmur damlası gibi
Süzülüyorsun gönül arkımdan içeri..
Bir bahar havası içimde..
ve bir güneş açıyor
kızıl şafağımdam
karanlıkta kalmış umutlarımın üzerine..
Bir Ay düşüyor yürek atlasıma
gönül sisinde kalmış cümleler
bir aşk senfonisinin notaları gibi
terennüm ediyorlar dudaklarımda..

Hani bazen
Koyu bulutların ardından
bir fırtına
bir gök gürültüsüyle
boşanan yağmurlar gibi
yoğun ve dinmez bir sızının ardından
feveran eder kelimeler ve cümleler..
bardaktan boşanırcasına
gönülden boşalırlar..
Ne Ay
Ne Güneş
Ne bir yağmur damlasıdır bu..
İçimdeki ‘Sen’
‘Ben’ olursun..
Duyan
Gören
Konuşan ‘Ben’ olursun
aşkın son durağında…