O gül gider iz kalır fincanın kenarında
Kahvenin telvesine kırk yılın acısı sır
Güle üftade yanar ayrılığın narında
Kırk hesaba vursan da etmez tümü bir asır
Hüznümüz kahve rengi mevsimse artık hazan
Yine de besliyoruz biz Leyla’ya hüsnü zan
Vefa bir semtin adı arama insanlarda
Hüzün mahreçli mevsim en ağır mihmanımız
Yâda efsane düşer kahve kokan anlarda
Divanları doldurur nigârla bir anımız
Hüznümüz kahve rengi mevsimse artık hazan
Anasayfa
