Aslında Esad’ın bir zalim olduğunu, her akşam sıcak odalarımızda, bol çeşit sofralarımızda konforumuzu bozan ana haber bültenlerinden de biliyoruz ama…
Ama İran’ın rejiminin, bu çağın firavunundan yana tavır almasını hala anlamış değilim.
Hele Hasan Nasrullah’ı…
Lanet İsrail’le karşı mücadelesiyle zihnimizde büyüttüğümüz, her

Minibüstekilerden sızıldanmalar yükseldi. Ayıp yahu, şu günde de yapılacak şey mi? dediğini duydu birisinin. Böyle şeylerin günü de mi varmış? diye düşündü kız. Yeşil gözlü, kıza bir adım daha yaklaştı. Yakasına yapıştı. Korktu kız, hem de çok. O zaman yaşlı adam kalktı yerinden.

Son dakikada, ilçemizin il olduğunu ben de sizler gibi Bayındır’da dağıtılan bir gazeteden öğrendim. Hayretle karşılasam da çok sevindim. İl olmak güzel ama kendi adımızı taşıyan bir il olmak daha güzel olurdu. Nevşehir zaten var olan bir ilimiz. Aynı ismi kullanmak yerine Bayındır ili olmak en güzeliydi ama

Günün gecesinde, sevişecek insanlar. Ama hazla ama tiksintiyle. Kendilerine yabancı bedenler, nasıl bir olabilir bir başkasınınkiyle? Ama olacak. Olacak ve yeni yaşamların tohumları atılacak. Yeni ve daha yeşil olacak neslin tohumları.

Burada, denizin dalgalarını ondan ayrı bir şey olduğuna inanarak yaşayan insanlar var; oysa o biliyor: Denizin ta kendisidir dalgalar! Daha ne demeli ki! Bunun üzerine bir sigara yakarım ben, ve sonra gemileri..

Hayatınızda hiç çöpten ekmek toplayan birini gördünüz mü?

Bir ülke gelişip serpilmeye durdu mu o ülkenin düşmanlarını sara nöbetleri alır.Geceleri gözlerine uyku girmez.Planlar kurar dururlar.

DağSes Gazetesi Yazıları

Biz istedik, biz savaştık, biz kazandık, biz kurduk. Oh ne etmişiz, elimize sağlık. Doğrusu yerine
O istedi, O savaştı, O kazandı, O kurdu.

İki insanın birbirine verdiği değer bir bütün olarak değerlendirilmelidir. Bir tarafın verdiği değer, diğer tarafı dengelemelidir.
Bir kişiye ne kadar çok değer verirsen, o kişinin sana verdiği değer o oranda azalır. Ya da bir kişinin sana verdiği değer ne kadar azsa, bu senin daha fazla değer

Taraf Gazetesi yazarı Alper Görmüş de; “Akit şunu iyi bilmeli: Ali Bayramoğlu yalnız değildir...”şeklinde bir cümle ile kükremiş.
Akit Gazetesi’nin bir okuru olarak, ‘yalnız olmadıkları’nı haykıranlara misliyle, hatta daha gür bir sesle seslenerek diyorum ki;
“Akit hiç yalnız değil…”

DağSes Gazetesi Yazıları

Karnında durup dönen kaşındırıcı bir bulantı ile uyandığında, hafif bir gülümseme kapladı yüzünü Seda’nın. Hafiften bir baş dönmesi ile yataktan kalktığında ise gülümsemesi daha da arttı. Bunun iyiye bir haber olduğunu farkındaydı...

Sanatçi Olmak

Bulutlar, kendisine çarpan tekerleğin etkisiyle sürekli yer değiştirirler biliyor musunuz? İhanetin tekerleği.
Dünya sonsuz olmadığına göre kötülüğün de bir sonu olmalı. Umarım sonsuz değildir o da.

Gülüşleri kıskanan çok olur. Tüm gözyaşları ise yalnızdır. Seçim senin. İster gül ister ağla... Ya kıskanılacak biri olacaksın ya da yalnız... İnsanlar gülüşlerini saklarlar, kıskanılmaktan korktukları için. Ya somurturlar akşama kadar ya da yüzlerinde nötr ifadeler taşırlar. Dünyada gülmek, kolay değildir. Kolay olmayanı başaranlar göze batarlar. Gülmek, tüm

APARTMAN VE AHIR.
Zaman,zemin ve şartlar içerisinde insanoğlu gelişim süreci evresinde,değişik koşullara ayak uydurmaya mecbur kalmış,ayak uydurmaya uyum sağlamaya çalışırken bazı sıkıntılara karşı ya katlanmak veya mücadele etmek isterken istenmeyen sonuçlara sebebiyet verdiğinden dolayı üzülüp kahrolmuş,isyan etmiş,hayat törpüsü olup çıkmış karşısına,hemde medeniyet,çağdaşlık kalkınmışlığın göstergesi olmuş adı

Akşam bana geldi Kassandra. Keramik kupalarımızda kırmızı, sıcak şaraplarımızı yudumlarken anlattı bunları. “Topla kafanı yaz, belki duyurursun” dedi. Yazdım.

Zılgıt; Güneydoğu ve Anadolu Bölgesi’nin bazı yerlerinde düğünlerde eğlenmek amacıyla dili ağız içinde değişik bir biçimde oynatarak ahenkli bir ses çıkarmakmış. Ancak ben o anlamda kastetmedim.
Zılgıt derken….
Coşku ve sevinç anlarda bağırarak melodik sesler çıkartmanın yanı sıra…
Hüzün ve acılı günler

Zil çalma lüksü olmayan bir çocukluktu benimkisi!
Kapıyı anahtarla açmanın, kederli, terk edilmiş insan ifadesi olduğunu öğrenmeden çok önce bilirdim, zile basamamanın, yalnızlık olduğunu…
Anne evde olan, evi ısıtan, kek yapan biri değil, bankada çalışan, para sayan, para kazanan ve bize kek alan biriydi.