Her yağmur, yüreğimde sen olur. Her ıslandığımda, içimdeki sokakları hüzün kaplar; sel basar. Ağlamalarım görünmesin diye gözlerim yağmurda buğulanır. Zihnim, boş bakışlarla öteleri soluklar; Ayrılığın boğazımda bin düğüm, gönlümde hazan iklimleri… Bir eylül sabahı gibi yalnızlığım; Ve şimdi, neden yaşadığımı bile bilmiyorum.
Sensizlik, boğazıma geçmiş bir ip gibi. İçimde derin bir sızı, gözlerimde ayrılığın acıları… Titreyen ellerime söz geçiremiyorum artık. Titreyen kalbime, hiçbir ümit şarkısı teselli olamıyor. Oysa hiçbir acıda kalbim bu kadar ağırlaşmamış, Hiçbir yara bu kadar koymamıştı.
Sessizliğim, çığlık olur okyanus ötesi sevdama. Yaslandığım yüreğin yok artık yüreğimde; Senden bana yalnızca tarifsiz bir ıstırap kaldı. Zemheri bir fırtınaya gebe gelecek günlerim… Yaktığım resimlerin değil, kalbim yanıyor. Yüreğim üşüyor, canım yanıyor; Ne yalan söyleyeyim, sensizlik bana çok koyuyor.
Senden sonra… İçimdeki ağaçlar devrildi, yapraklar döküldü. Alnıma “acı” diye ayrılık yazıldı. Bütün baharlar kapılarını kapattı; Gönlüme kalın kalın kilitler düştü. Zaman sustu, yaşananlar bir düşe dönüştü. Kalemim, ayrılıklara küstü…
Senden sonra… Ben de eksildim.
