İçimden trenler geçiyor,
Yokluk türkülerini söylüyor kuşlar
Elim değmiyor “gökyüzüne”
Kahır yüklü bulutları silkip atamıyorum uykularımdan
Tükeniyorum,
Nefes alamıyorum
Kör kelimelerden…
Kaf dağının ardına saklanan umutlarımı,
Masallar kaybetmiş olmalı.
İş bu yüzden kimseyi kesemiyorum gözlerimden,
Yoklukları düğümlenmiş içime.
Ki içime sığamıyor hiç kimse…
Kör oluyorum,
Boğuluyorum
İçimde trenler eziliyor
Raylarında yazılı kaderim.
Adım yazılıyor kimsesizler yurduna
Kalabalıklar içerisinde suskunum…
mehmedasım
onbeşekimikibinsekiz
potansiyelpesimistsöylevleri
