Sorular, sorular, sorular. Hiç bitmezler. Tekrar ve tekrar cevaplarız ve döngü aynen devam eder. Sıkıntı olur. Kendimizi bir anda kaybedecek kadar sıkıntı olur. Sonra, buluruz; yüksek sesle dillendirmediğimiz cennetimiz veya bizzat hazır edip kabullendiğimiz cehennemimizde.

İnsan, başına gelenleri kendi kaderinden bilir, başka insanların hayatına etkileri akla düşmez...

İnsan denen varlığın ölümcül bencilliği beni dehşete düşürmesinden yorgunum. Çünkü bir gerçeğin farkındayım, insan bu değil. Yaradılışın amacı bu değil, böyle olmak kader değil.

Önce korkarsın, sonra kanatlarını hissedersin.

Herşey yalan...

Ben bu hayatı bu şekilde yaşayacağım, flu.
Kendimi ifade ederken dikkat ederim, çünkü söyleyeceklerimi ben bile kaldıramam.
Okuyorum insanları, görüyorum eksik kalanları. Yalan sözler ok gibi saplanır ruhuma.
Susuyorum, laf kalabalığında boğuyorum suskunluğumun bildiklerini.
Yanlışım ben. Zavallıyım belki. Hayata göre

Ben, basitçe, insanım. Aklım, fikrim, mantığım ile insanca yaşamak istiyorum. Edep sınırlarımla oynanmadan yaşamak istiyorum. Nezaketim sınanmadan.
Siyasetin oyuncağı olmak kaderim olmadan. Kullanılmadan. Sınıflandırılmadan.
Ben, mal değilim. Yüreğim var.

Sadece Aşk...

Seçeneklerin, arzuların, hayallerin ve gerçeğinle, herşeyinle ona aitsin.

Kırgınlık değil, seni acıtan boşluktur. Hayal kırıklığı. Hayalmiş çünkü.

Hayat kısacık anlarda güzel ve onların ne zaman gerçekleşecekleri bilemezsin. Hayat berbat ve merhametsiz diye yakınırsın ve buna karar veren yine sensin.

Uykuya dalmak üzereyken huzuru ne kadar özlediğini hayal meyal anlıyorsun ve bu his her gece tekrar eder. Yastığın yumuşaklığı, çarşafların serinliği hayattan bezginliğini her defasında unutturur, sabaha kadar.

Ferah bir gerçek var: bir kez yüreğin frekansına bağlanan bir daha o dalgadan düşmez. Ne güzel!

Bayram günleri gerginliğimi çözemedim ya, her günümü bayram eden yüreğimi buldum. Gerginlik hayata kaldı, çocukluğum ise Yüreğime.

Kafamın içindeki sesi susturmayı başarabilsem, bu sıkıntılı bekleyiş bitecek, umuyorum. Elimden gelen, şimdilik, bu kadar. Dayanılacak gibi değil, cümleler panayırı kurulmuşken içimde, parmaklarımın ucundan damlayan sadece sessizlik oluyor. Şükürler olsun ki, kendimi kandırmıyorum. Yazamadıklarımın fısıltısıyla uykuya dalıyorum, her gece. Utancımın pembe rengi kalsa da, ruhuma iyi gelen ufacık

Yaşamak nedir? Basitçe yaz, anlat kendine. Zor mu?.. Kolay değil, lakin kolay be!
Cesaret sadece. Etrafına bak. Duymayı, görmeyi dene. Çık dışına, bak bir de kendine. Aç gözlerini en koyu karanlıkta. Bırak şu gündelik şamatayı bir yana, çık içinden. Kanatlarını açıp uçmanın özgürlüğünü nefesle kardeşim. Çok

Doğayı seviyorum, mevsimlerin her biri bende ayrı heyecan, öyle böyle yapabilirim. Yine de yetmez. Tanıyorum çünkü kendimi. Seslendirmediklerimi biliyorum.

Ruhunun derinliğine bakmayı başardığında kendinden başka herşeyi ve herkesi görmeye başlar, saf olursun. İnsanların bir sonraki davranışlarını kestirebilir, lakin tuzaklarına düşersin. Saflığın onların gözünde ahmaklık olur. Hiç aldırma.

İçinden gelir. Orada ne varsa o gelir...

O halde tutsak olduğunuz zindan olsa da hayat, bu ceza çekilir be!..