Gözbebekleri ile ufuklarýn kesiþtiði noktada
nice hayaller oynaþýr
nice hüsranlar düþer
gecenin en koyu deminde avuçlara
nice yanýk hasretlerin
külleri kokar seher vakitlerinde

Türkülerimiz vardý
gönül daðarcýðýmýzdan süzülen
baþ ucunda sevinçlerin buluþtuðu
dualarýmýz vardý
çatýlarda kýrlangýçlar
Eylül yaðmurlarýnda düþ kokan kaldýrýmlar
radyolarýmýzda bitmeyen 'Arkasý yarýnlar'ýmýz vardý…

Bu kadar 'var'ý
nasýl 'yok' ettik
Düþler /ideler ülkesinden
bu çýkmaz distopyaya nasýl uyandýk?
Görmeden sev
dokunmadan anla
aðlamadan yaþa
özlemeden bul
Sayýlar, þifreler ve tuþlara 'Kul' ol, diyorlar ey Yâr...
‘Ol’madan ‘Ölen’ ruhlarýn raksý
Susturur ayrýlýk oduyla yanan gönülleri
Mor menekþelerin
ýssýz kokularý dolaþýrken tepelerde
bir ‘ah’ düþer ýþýklý pencerelere
Gökten üç elma beklerken
yerlerde kaybolur körpe umutlar…
Ne öðrendin dersen bu hayattan ey Yâr
Yazý da Güzü de
Baharý da Kýþý da
Ýçinde yaþarmýþ insan
Ve bir aðaç gibi
Ýçinden çürür
Yavaþ ve sessizce ölürmüþ…