Bir mesaj aldým az önce sevgili günlüðüm✍🏻
Çok deðerli olduðundan yorumunuz, günlüðüm sevgiyle kucakladý mesajýnýzý…
Yazýmýzýn içine alarak mesajýnýzda ki zarafeti, ilk satýrlarýmda teþekkürü borç bildim… Kusura bakmayýn mesajým için diye yazma hissi duymuþ, kýymetli insan… Ne kusuru, memnun oldum; hele kalemim mest oldu. “Bir okuyucunuz var” diye de büyük incelik gösterilmiþ… Varolun, bizden de sevgi ve selamlar…

Kalemin; ruhlar arasý diyaloðuna, þahit oldun mu bir kez daha sevgili günlüðüm?

Bundan âlâ; yüce duygu mu olur?

Bu deðil midir yýllardýr kalemi, kalbime mýh gibi acý vermeden çakan…

Bu saygý, sevgi alýþ veriþi deðil mi, ömrümüze ömür, duygumuza, duygu katan?

Saygý ve sevgimize Allah bereket versin sevgili günlüðüm✍🏻

Beþinci bölüme geldik büyük mutluluk… Kalemin yaþattýðý özel ve güzel duyguyu, hiçbir þeyde bulamadým…

Saatlerce yazabilirim. Günlerce yazabilirim. Yemek yemesem, ara sýra su içsem ama hiç kalkmasam yerimden, telefonum çalmasa hep yazsam; kelimelere ne denli bir özlemdir bu?

Anýlarla yoðrulu bir dünyada büyümek yok, yaþlanmak yok.
Anlatabiliyor muyum sevgili günlüðüm?

Sabahýn erken saatlerinde muayene barkodu alýp, soluklanmak için oturunca bordo yýpranmýþ sandalye desem sandalye deðil… Bank desem bank deðil anladýn iþte… Oturduk rahatçana… Dördüncü bölümde demiþtim ya” herþey’in kýymetini bildim” diye… Hadi baþlayalým þimdi anlatmaya…
Koltuk sýcaktý, enerjisi güzeldi… Yok yok klimalardan deðildi koltukta ki sýcaklýk…

Bizden önce bir çocuk oturmuþtu. Öylesine sevgi doluydu ki koltuk, çocukluðunu hissettirdi. Masumiyetini, saf ve temizliðini… Annesi mi rahatsýzdý? Babasý mý?
Ayyy yoksa kendi miydi bu olasýlýk aklýma gelmedi sabahtan beri…

Radyoloji bölümü koltuklarýna oturmuþtum, kalabalýktan mý uzaklaþmýþ yoksa masumiyet mi çekti beni o koltuk sýralarýna?

Bir kaðýt gördüm… Çocuk eli deðmiþ, çocuk yüreði deðmiþ bir kaðýt…

Bir kýtadan, diðerine hastaneye koþmanýn verdiði yorgunluk yüzümde tebessümle yer deðiþtirdi.
Dünyasýný hissettim çiziminde…
Çocuk dünyasý elimde ki dikdörtgen kaðýtta, tükenmez kalem ile çizdiði üç insan, bir kaç harf ve çokça þey anlatan þekillerdeydi…

Elime aldým, dünyasýný seyrettim… Boþ beleþ bir çocuk deðildi. Duygularýný çizmiþ, görülmek istemiþ belli ki..

Ýleride sanatçý olacaðý kesin… Tanýnmasa da ismi bu çocuk sanatçý ruhlu…
Radyoloji kaðýdýnýn arkasýna düz zemine çizmiþ ailesini.
Belli ki babasýnda sakal var. Uzun uzun inceledim kaðýdý.
Sonrasýnda, bordo koltuða býrakarak fotoðraflarýný çektim.

Ayrýlamýyordu ellerim kaðýttan…
Baktým duygularým hüzünlenecek býrakýrsam orada kaðýdý.
Kuru mendille sildim önlü arkalý… Arkasýnda isim yazýlý, hiç bakmadým, merakýmdan ölsem de bakmayacaðým. Bu kimin çocuðu diye… Açýkçasý ve bilirsin ki insanlarý merak etmek gibi huyum yoktur. Ama bu baþka ama bu istisna olsa da bakmayacaðým… Eve geldiðim gibi, buzdolabýna yapýþtýrdým bir çocuðun dünyasýný

5. inci bölüm