Engin Kahraman
Mevsimsiz Ülkelerin Yağmuru Gibi Yüzün
her adımın ince bir sızı yüreğimde / öyle yumuşak öyle uçar gibi endamın
Toprağa Değil Açlığım
hüzne dolgun dudaktır yaralarım / aralanan gün, şaşkın merak başucumda /
Yaşken güzeldi eğriliğim
hangi karanlığa yanaşsam / hangi kuyunun boşluğuna düşse gözlerim /
Yetmiş Üç Mayısın On beşi
Mayıs düşmüştü şehrin üzerine, / Birbirine geçmişti baharla eski şehir. /
Üşür Ruhun Bir Adam Düşer Sesinden
Sızlatır içini o ürkek sevdaların. / Ruhundaki ağrı gözlerine yaslanır. /
Sen Ey! Beni Aşka Çağıran Ölüm
ellerim kir tutmuyor artık / geçmiş zaman da akıp gitti sokaklardan
Seninle Mühürlü Gözlerim
Umrunda mı sanki, / Parlak siyah gözlerimdeki ürkeklik, / Küskünlüğüm,
İntihar
öyle sessiz bir intihardı ki seninkisi / kimyaya, çeliğe, binalara bulaşmadı gözyaşın
Kahve Gözlü Dev
Acı vurduğu sürece bağrıma, / güneşler devşirdim geceden. / Örselendikçe
Gülerek Geçiyor İçimden O Çocuk
Hala ara sıra yokluyor rüyalarda, / Sönmemiş hiç gözlerindeki o ışık.
Ezik Bir Kalble Döndüm Kendime
kendimi linç etmeden evveldi / severdi beni hatırlıyorum / mevsimleri
Boşlukta Ellerim
Tanıtım
...
Konum
Ankara
Özellikler
Gerçeküstücülük ve Sembolizm
Etkiler
...
Benzer Yazarlar
...
Bağlantılar
