Hayatta her şeyden kovulmuş bir insanın yazdığı roman nasıl olurdu sizce? Kendisine yaşama hakkı bırakılmamış fakat haktan hukuktan bahseden insanların arasında kalmış bir insanın yazdıkları ne olurdu acaba?

Asıl babayiğitlik kadınların duygu dünyalarını anlayabilmektir.Belki bir erkeği hemcinslerinden ayıran en büyük yol ayırımı da bu olsa gerek.Nice filozoflar, nice bilim adamları insanlığa çok büyük yollar açmışlardır da, sıra kadınlara gelince çıkmazlar yaşamışlardır.Kadınlarla aynı dili konuşamadıkları için aşkın tadına da doya doya ulaşamamışlardır.Erkekler ağızlarından kan kusarken, kadınlar dudaklarına

Cehennemin kare kare olduğu ve ateşlerin yüreğine damla damla aktığı saatlerde, günahın orman olmak ise nasıl dayanabilirsin ki bunca yangına, gözyaşları yeter mi bunca yürek ateşini söndürmeye cennet gözlüm ?Sen hiçbir kimse için ağladın mı peki?Gözlerin cenneti hatırlatacak kadar güzelken söyle açları, yoksulları hatırladın mı ki? Hiç kimseye

Ölümü kabul etmek istemeyen, doğanın yasalarını kabul etmek istemeyen insan isyan eder. Oysa gerçekleri gören, gerçekleri kabul eden insan isyan etmek yerine mücadele etmeyi tercih eder. Beğenmediği şeyleri değiştirmeye çalışır fakat verdiği mücadelenin sonucunda başarısız olabileceğini de düşünür.

Yalnız iki kapı sürgülüdür:Biri cehennemin diğeri cennetin kapısı.Ve bu iki kapının arkasında Tanrı gizlidir. Bütün nehirler ceset ve kan akıttığında ve bu manzarayı görenler intihar ettiğinde Tanrı’ya inanmayanlar sadece bir kapı aralığından bakamayanlardır ya da gözleri yaşlı olanlardır. İşte öyle insanlar ağlaya ağlaya ölüme giderler de arkalarında merhamete

Çam ağaçlarının aralığından rüzgar dolar gecenin karanlığına / Hüznü yakalarsın gölgelenen gözlerine düşen

Dünyada oldum olası bir linç kültürü alıp başını gitmiştir.Ötekine karşı bir tahammülsüzlük ve anlayışsızlık öncelikle tavandan tabana doğru bir seyir izlemiştir.İnsanlar, takdir edilmiş bir hayatın çerçeveli ve yaldızlı kurgusu içinde yaşamaya devam etmiştir.

Bir üçüncü dünya ülkesinde yaşıyoruz.Belki üçüncü sınıf otelde kalmak gibi bir şey bu. Belki duvarlarında salya sümük şiirlerin olduğu, her an dökülmeye hazır sıvalarıyla alnına ilkellik kazılmış bir binada kalmanın diğer bir adı bu. Yani üçüncü sınıf dünya vatandaşı olmanın bir başka benzer tarafı bu.

Kara bulutlar dolanır başımda fırtınalar kopar üstümde / Yağmur ıslatır bedenimi asırlık yalnızlıklar

Karanlık bir dünyada bir ışık aramanın sonsuz mutluluğunu terk edip bütün mum ışıklarını parmak uçlarımla söndürerek kendimi kör karanlık kuyulara atmak çılgınlığıydı bendeki deli sevda. Yaşamanın zifiri karanlığında bir tek ışık bulamamanın hüznüydü gözlerinde bir pırıltı aramak. Çok muydu mazlum rolüne girmeden güzel bir oyunda oynamak?

Kelimeler artık benden uzak dursun. Çünkü boş sözlere karnım tok artık. İstemem kimseden ne teselli ne de bir avuntu. Bütün insanlara kapılarım kapalı ve bütün anahtarlarım kör kuyulara atılı.
Hiçbir iyilik istemem kimseden. Çünkü iyiliğe inancım kalmadı artık. Herkes kendine güneş. Bütün dünyam karanlık.

Yüksek sesle okumalı şarkıları. Eğer yankısı varsa, eğer ötelerden bir ses getirmesi varsa o zaman ruhiyatımıza çok seslenen bir şarkı olacaktır.

Bir mirastır tohum toprağa.Ağaç ormana mirastır. Yağmur buluta mirastır ve yağmur şakır şakır yağdığında yeryüzü ıslandığında insan bu döngüye muhtaçtır.Kimse kimsenin elinden avucundan cehennemi çalmasın.Kişi kendi eliyle kendini yakmasın.

Saraylarda cariyeler gördüğü gibi / Boğaz'ın, Haliç'in, kenar sularında, /

Ay gök sofrasında bir tabak tuz / Yayardı yıldızlarını karanlıklara /

Belki seni unuturum. Vazgeçerim bembeyaz çiçeklere bakmaktan. Vururum yüreğimi dağların sırtlarına. Uçurumlara baka baka belki seni unuturum. Şiir yazmaktan usandım. Roman yazdım, kelime kelime seni anlatan. Saçlarının renginde gün batımı manzaraları çizdim. Belki seni görmekten vazgeçerim diye göz kapaklarımı diktim.

Hiç çiçek açmayan bir dal gibiyim.Bahar gelmiş gelmemiş neyime.Kupkuru bir ağaca dönüşmüşüm. Acı vermekte bana gül dalları. Toprakta yeşeren çimenler yüreğimi ezmekte.Hayat beni çiğnemekte, hayata dair her şey üzerimden geçmekte.Çünkü ben ölmekteyim.Çünkü ne kadar yaşamak istesem de bir umut yeşermemekte bende.

Bugün bir sınavda görevliydim.Hani araba sürersiniz de viraja gelince zorlanırsınız ya.İşte öyle insanlar çıktı karşıma.Sarıklı, cübbeli kişiler girdi sınava.Sanki bilerek böyle yapıyorlardı ya da bu tarz giyinerek kişilik buluyorlardı. Belki de birtakım odaklara hizmet ediyorlardı.Bu yüzden samimi Müslümanları istismar ediyorlardı.

Gül kokulu topraklardan, badem ağaçlarından, yamaçlardaki mor renkli patikalardan, çorak bayırlardan ve bol yıldızlı gecelerden başka nedir ki hayat.

PKK dinci bir örgüt olsaydı ne olurdu acaba?Abdullah Öcalan da bir tarikat şeyhi olsaydı ve gidip İmralı’da hapis yatsaydı ne olurdu?PKK’lılar Avrupa’dan, Amerika’dan ve İsrail’den değil de; İran’dan destek alsaydı acaba Türkiye’deki Müslümanların durumu ne olurdu?
İslam’ın terörle ilişkilendirildiği bir dünyada ve sürekli iftiraların Müslümanların üzerine