Her þey geride kaldý…
Adý özlem oldu yaþanan bütün çocukluk anýlarýnýn…
Çamurdan evler yapmak o kadar cazip gelmiyor þimdilerde…
Oysaki týrnaklarýmýzýn aralarýnýn kararmasýna umursamadan avuçlardýk tozu topraðý…
Karýncalarýn yuvalarýna erzak götürme telaþýný gözlerimizi kocaman açarak izlerdik…
Çocuk kalbi! Yardým etme hevesiyle, minik ekmek parçalarý doldururduk yuvalarýnýn üstüne
Küçüktük bir zamanlar çocuktuk saftýk günahsýzdýk
Ne kadar kolaydý mutlu olmamýz…
Sýkýlmazdýk bunalmazdýk…
Hastalýklarýmýz bile küçüktü, bizim gibi
Ýki gün burnumuz akar çarçabuk iyileþirdik viþne aromalý þuruplarla…
Küsmemizde, barýþmamýzda oyunlarýmýz kadar kolaydý
Kýrýlmazdý kalplerimiz.
Küstüðümüzde elimizle iki parmaðýmýzý üst üstü koyar, küs iþaretini yapar
Çok deðil iki dakika sonra bu iþareti bozar
Ya da küstüðümüzü unutur devam ederdik oyunlarýmýza.
Kan kardeþliði de bilirdik kan akýtmadan…
“Sen benim kan kardeþim olur musun?” der oluverirdik oracýkta sözle.
Bisikletlerimiz bile küçücüktü
Üç tekerlekliydi…
Oyunlarýmýz sürekliydi.
Akþamlarý evlerimize daðýlýþlarýmýzýn ardýndan
Ertesi günü yine kaldýðýmýz yerden baþlardý oyunlarýmýz.
Yalancýydýk o zamanlar…
Yalanýn kötü bir þey olduðunu bilmezdik.
Yeminler ederdik inandýrmacasýna.
Sevgililerimizde yoktu o zamanlar, kalbimizi kýranda…
Oyunlarýmýz kolaydý!
Saklambaç vazgeçilmezimizdi…
Bir küçük çam aðacý bile saklayabilirdi küçücük bedenimizi…
O küçücük ellerimize sýðdýrabileceðimiz küçük taþlar arardýk beþ taþ oyunu için.
Sonralarda idrak ettik istop oyununun asýl adýnýn stop olduðunu
Uçurtmalarýmýz vardý, kan ter içinde kalýrdýk en yükseðe uçurtma çabasýnda.
Birde bulutlara mektup gönderirdik
Uçurmalarýmýzýn ipine yazýlý bir kâðýt iliþtirir, rüzgârýnda etkisiyle ulaþmasýný beklerdik hevesle…
“postacý rüzgâr çabuk gönder mektubumuzu” derdik.
Postacý rüzgâr derdik postacýmýzdý rüzgâr.
Alel acele bir kiremit bulur seksek oynamak için kabataslak çizimler yapardýk en geniþ trotuara…
Yoktu o zamanlar rekabet, ihanet, nefret!
Bize yabancýydý bu tür kelimeler.
Ýsteklerimizde küçüktü bizim gibi…
Alýnmýþ bir oyuncak bebek, bir küçük araba yeterdi bizi mutlu etmeye…
Saðlýklýydýk, saftýk, temizdik, günahsýzdýk…
Adý özlem oldu þimdilerde…
Özlenmiþ bütün çocukluk anlarýmýzýn…
05.03.2008
Gönül SEVÝNÇ