Kalemi elinize alýyorsunuz, baþlýyorsunuz düþünmeye… Önünüzde duran boþ kâðýdýn asla merhamet etmeyen beyazlýklarý, altý ay devam eden bir kutup gündüzünün sonsuz ve ucu bucaðý olmayan hareketsizliði ile büyüyor, kývranýyor ve asabileþen parmaklarýnýz saçlarýnýzý karýþtýrýyor, nihayet sinir tavan yapýnca da yazmak için oturduðunuz masanýn baþýndan kalkýp hava almaya gidiyorsunuz… Çoðunuzun baþýnýza gelmiþ olmasý muhtemel bu durumun birebirini bugün yaþadým…

O an ben de hava almak için sahile gitmeye karar verdim.
Araba ile deðil, motosikletle gitmek istedim.
Ne için böyle istedim?
Sanýyorum caným soðuk çekmiþti.
Üþümeyi, aksýrýp, öksürmeyi özlediðimi düþündüm…
Belki de akmayan gözyaþlarýmý sert ve soðuk rüzgâr döve döve zorla çýkartýr diye ümit ettim…
Düþüncemi aynen gerçekleþtirip sahile geldim ve motosikleti park ettim.
Cebimden bir dal sigara çýkarttým ve yaktým.
Nefesimi oksijen yerine sigara dumaný ile doldura doldura diðer kýyýya doðru yürüyordum bir sesle irkildim.
– Selamun aleyküm,
+ Ve aleyküm selam.
– Abi nasýlsýn ya! Hayýr ola öyle derin düþüncelere dalmýþ gidiyorsun…
+ Valla sýkýldým evde bir hava almaya çýkmýþtým…
– Senin olduðunu te uzaktan anladým.
…
…

****

Bu selamlaþtýðým arkadaþ 5 yýl boyunca eski çalýþtýðým þirkette teþriki mesaim olmuþ Seyfullah abiydi.
Evet 5 yýl birçok kitap yapýmýnda omuz omuza çalýþmýþtýk kendisiyle…
Seyfullah abi 40 yýllýk hayatýmda tanýdýðým en meþhur geveze insanlardan biridir.
Allah öyle bir çene vermiþ ki telefonda konuþtuðu banka memuresini bayýltana kadar konuþturmuþluðu ile ünlüydü.
Seyfo abinin ünü bu olaydan sonra þirkette tüm birimlere yayýlmýþtý… Çay molalarýnda onu terasta çay içerken görenler sýrf gazabýna uðramamak için þirketin yan binasýndaki çatýya; “brek dansý” yapmaya giderlerdi…
Ancak bugün ona yakalandým…
Bir aslanýn pençesine düþmüþ ceylan gibi çaresiz hissettim kendimi…
Eski günlerden, eski dostlardan, þirketten ayrýldýktan sonra yaptýðý iþlerden, konuþarak meþhur çenesi ile bayýlttýðý yeni insanlardan lafladýk.
Gerçekten kaçacak yerim yoktu.
Koca sahilde ben, o ve müstakbel ressam eþi ile birlikte ayak üstü dizlerimiz uyuþana kadar oradan buradan þuradan lafladýk durduk…
Dizlerimde derman kalmamýþtý. Yalý kazýðý gibi durup konuþmasýný bitirmesini bekledim.
Benim konuþacak mecalim, dinleyecek halim ve takatim tükenmek üzereydi…
Birden yenge hanýmýn elindeki tablo dikkatimi çekti.
– Yenge bu tablo kimin?
+ Yaðlý boya tablo bugün yaptým…
– Aaa öyle mi kimin tablosu bu?
+ Seyfullah’ýn…
– Bakabilir miyim?
+ Tabii ki! Seyfullah kendisinin sahil manzarasýnda yaðlý boya tablosunu yapmamý istemiþti de bugün izinliyken gelip yapalým demiþtik.
– Öyle mi?
+ Evet baya bir uðraþtýk. Sizce nasýl olmuþ bir bakýn bakalým.
Þaþkýn þaþkýn tabloya baktýðýmý fark edince:
Yenge haným:
– Ne için öyle þaþkýn baktýn Yuþa abi… olmamýþ mý yoksa? Benzememiþ mi kocacýðýma?
+ Yok yenge fotoðrafýn enstantanesi olduðunu biliyordum. Ama, bak, yaðlýboya tablonun da oluyormuþ!
– Nasýl anladýn abi?
– Baksana yenge, kocacýðýnýn dudaklarý kapalý çýkmýþ…

Ýnanýr mýsýnýz tam 30 dakika esprime gülmelerini bekledim…