Bayramlar, Ramazanlar ve özel günler hep güzeldir. Güzel olduğu için güzel yönleri hatırlanır. Kötü olan silinip gider akıldan.
Küçüklükten kalan hatıralar sarar belleğinizi. Çocukluk günlerinde yaşadığınız bayramlar, Ramazanlar unutulmaz hiç.

serdar, mustafa, ali ve ahmet’ di adları. belki de birbirlerini hiç tanımıyorlardı. 1980 - 83 sürecinde adana 1 numaralı sıkıyönetim mahkemesinin kararıyla idam edilen bu dört genç insandan üçü sol, biri sağ görüşlü mahkumun infaz öyküsü, tarihin bilinmeyen kuytu köşelerinden çıkarılıp gün yüzüne çıkarıldı...

Kolay değil, yorulmuştu!
İhtiyaç sahibi, olmamıza rağmen, emekli olacağım diyordu!

. Kimse sokağa çıktığınsa ‘’ Sabah şerifleriniz hayır olsun efendim.’’ demiyor artık. Deli özlemler yaşanıyor, deli özlemler sadece…

Hayatımıza girecek yenilikleri enine boyuna bilmememiz ve önyargılarımızla büyüttüğümüz karanlığımız bizi ele geçiriyor.Bize anlatıldığı ölçüde,tedbiri elden bırakmayacak kadar biliyoruz.Kişi,yararların farkına varıp onları uygulamaya koyduğunda ona "seçilmiş kişi"ymişsin gibi davranıyoruz.Yani teknoloji çağında cahilliği yaşıyoruz.

Şu bizim dünya tatlısı çocuklarımızın dünyasına gidelim. Bakalım neler duyacağız, neler göreceğiz.

Uyanın, bugün 18 Mart, 18 Marta uyanın. Zafere uyanın, Türkün benliğini kanıtladığı gündür bugün.

Her şey Mevlananın istisnasız herkesi dergaha davet etmesiyle başladı.

Riski göze alan gerçeği ilke edinmiş, inandığını tüm samimiyetiyle ifade eden ve bunu kendine ödev sayan, günün sahte ilişkilerini soran, sorgulayan, karşı çıkan, tehlikeleri gerekirse tüm inanç ve kuvvetiyle göğüsleyen, yüz ifadesinde ve gözlerinde, yüreği ve zihninin tüm ışıklarıyla bağlı bulunduğu ulusa, Cumhuriyete güven veren bir güneşti “köy

....adım benon iki inci adım tofik, ben oradan çıktığıma 63 yıl oldu. 77 yaşımdayım. şimdi ise ermenistanda yaşıyorum, ben okula heç gidemedim. ben benden öğrenmişim biraz okuyup yazmayı, yazilarım eyi deyilsede gusuruma bakmayasınız....

Benim yaşgünü tebriğim de bu işte….
O yılı, o günü; yaş gününü ilk kutladığımız yılı anımsayınca oldu bitti; başlarken yazmaya yoktu aklımda, böylesi…
Sadece aylar sonra yazabildiğim kısa bir nefesle kutlayacaktım, yaşgünü…
Sevgili bir dosta ithaf edilmiştir.

Yeni düzenleme........

Türkiye'de yediden yetmişe herkesin tanıyıp sevdiği Türk Halk Müziğinin Ulvi çınarı Ali EKBERÇİÇEK Ustanın bize bıraktığı ölümsüz eserlerini her daim yad etmeyi boynumun borcu olarak telakki ettiğim için Ona minnet ve şükranlarımı sunmayı amaçladığım ve kısa bir anlatımla da olsa Onun emsalsiz kişiliğini ve muazzam sanatını anlatmaya çalıştığım

‎Bir toplum gericiliğin karanlık bataklığına bir kez batarsa, bir daha kolaylıkla o karanlık bataktan çıkamaz ve her gün kendinden farklı düşünen aydınlarını katlederek daha da bataklığa saplanır.. Burada bu karanlığı savunan güruhun bey...nini bozan neydi? Asıl sorgulanması gereken anlayış bu iken; birkaç çaresiz insanı tutuklayıp sorgulamak, ayrıca insanlığa

Kim zaman zaman çocukluğuna dönmek istemez ki.. Hele ki anı biriktirmeyi sevenler.. Hele ki içindeki küçük çocuğu hep bir yerlerde saklayanlar.. Hele ki bazen büyük olmaktan sıkılanlar.. Bu mektup da tam oradan yola çıktı..

Bir yarım bırakılmışlıklar vardı. Bugün çoktan beri yazmadığımı düşünerek hayıflandım. Oysa ki şarkıda ki gibi ne güzel başlamıştı hikaye...

“Buzun çıtırtılarını duyuyor musunuz? Sanki acının sesi bu..!!”

Ben bol şekerli bir Türk kahvesi yaparım sesinde köpüklenen. Mutfak camından gelip geçenleri seyrederken, telvemizde geçmişe rastlarız bakarsın. Alınmam gülüp geçersen…

Bir cuma akşamı dönüyordum eve;bilemezdim bunun cuma akşamıyla son buluşmam olduğunu.Işıklar kapanmış ve sessizdi sokağın evleri...Kapıyı açmamla tanışmıştım karşımda bekleyen üç silahın merhabasıyla,teslim ol diye sesleniyordu bir ses düşüncelerime ve tek bir kurşun değdi sol ciğerimin üstüne.Kan oldu düşüncelerimin gözyaşı akmaya başladı ahşap zemine.Ağlayan Meryem'im daha fazla dayanamadı

Adım neydi benim? Ne zaman sesini duymayı istesem ve beceremesem sana seslenmeyi, kendi adımı yitiriyorum.