"“Kitaplar kapalıyken, kitap kurdu bile aç kalır.” – Umberto Eco"
"“Kitaplar kapalıyken, kitap kurdu bile aç kalır.” – Umberto Eco"
Yolda arabasında öykü dinlerken, Nihan Kaya'nın sözleriyle derinden sarsılan bir yazarın iç dünyasına tanık oluyoruz. Yalnızlığı seven, susma kararı almasına rağmen yazmaktan vazgeçemeyen, kendi düşüncelerini sorgulayan ve çelişkilerle yüzleşen bir ruhun samimi itirafları...
siz değerli izedebiyat okurları için etrafımda pişmanlığı barındıran gözlemler yaptım ve bu gözlemlerime dayanarak insanların pişmanlığın rüzgarına kapılmamaları gerektiğini anlatmak istediğim bu yazıyı kaleme aldım siz değerli okurlarımızla buluşturmam gerektiği düşüncesi ile yayınlamaya karar verdim.
Düşünce yemeğinize lezzet katmak istiyorsanız, lütfen içine felsefe baharatı atınız.
Gün aşmıştı. 2010 yılıydı. Telefonum çaldı. Arayan iş yerinde yıllarca birlikte çalıştığımız baş editörümüz Mustafa abiydi. Neşeyle açtım. Mustafa, sesin çok yakından geliyor hayrola! (Oysa yıllık iznin de Ceşmedeydi) demeye kalmadan, o sesin içinden soğuk bir rüzgâr geçti. Kekeleyerek, zorlanarak Canım çok sıkkın Yuşa! Sen tanımıyorsun ama ben
Sebep ile sonucun nikâhlarını, bozabilecek bir mahkeme yeryüzünde yoktur. O nedenle birliktelikleri sonsuza kadar devam edecektir.
Yaşamak buysa, yaşayalım ama bu değilse, o zaman yaşamak neredeyse oraya gidelim.
Bu sözü ilk duyduğumda sevmiştim. Hala etkili bir söz olarak bir kenarda durur benim için. Çünkü sözün sahibi rahmetli Suzan Akay ile aynı duyguları farkında olmadan ben de hissederek yaşamışım. Benim de ne zaman
\*Hayat pişmanlıklarla doludur. Olsun. Sen gene de pişman olduğun için pişman olma!
Gezegenler değişebilir Hisler değişebilir Şartlar değişebilir In the end; We are Venom.
Kastamonuda askerim.
Cumartesi pazar günü sivil kıyafetlerle çarşı iznine çıkıyoruz.
Saati de söyleyeyim.
9a yakın çıkıyoruz.
Yılı da söylemeliyim 2002idi sanıyorsam.
Kuşlar, ağaçlar, böcekler bile direnir. Hayatta kal!
Merhum yazar Bekir Coşkun'un anısına saygıyla...
Ah benim dizimin dermanı, gönlümün fermanı, buğdayımın harmanı günlüğüm. Zobamın ateşi, göğümün güneşi, gözümün menevişi olan dert ortağım. Sana en güzel hitapları etsem, yine az gelir. Sen benim sırdaşımsın, gönüldaşımsın. Beni dinleyensin, sırrımı bilensin, kimselere söylemeyensin.
Bisikletten düşüp, dizlerimin yara kabuklarını kopardım. Ruhumun yaraları gibi...
Salıncağım kurulmuştu salkım söğüt dallarına, rüzgarda sallandıkça eğildim, büküldüm.
Öyle doluyum ki patlasam İstanbul'da sur kalmaz yansam Roma'yı yakarım. Öyle doluyum ki tüm bulutlar köy çeşmesi kalır yanımda su gibi basarım her yanı. Öyle bir doluyum ki nar zeytin tanesi olur yanımda.
Akış içerisinde sırf söylemek için söylemiş olduğumuz cümlelere ayna tutan kısa bir anlatı.
Yağmurda ıslanmak istiyorum. Güneşlenmek, kırlarda koşmak, gözlerimden yaş gelinceye kadar gülmek, denize girmek, köpüklü sularda yıkanmak, en sevdiğim şarkıları dinlemek, en sevdiğim yemekleri yemek hatta beni mutlu eden ne varsa yaşamak istiyorum. Resimler yapmak, bir orkestrayı yönetmek, imza günü düzenlemek, Lamborghini ile gezmek, önüme kırmızı halı döşenmesini istiyorum.
