Hadi Hindistan’dakilerin, reankarnasyon inançları var, peki bizim derdimiz ne ki, yalnızca bir kere gelebileceğimiz şu hayatta, doyumsuz hırslarımıza yenilip giderken, yanımıza kâr kalacak tebessümlerimizi herkesten saklıyoruz?
Sakın bilme seni nasıl da sevdiğimi, benim ellerimde bile eskimesin ellerin. Kimse mükemmel değil evet sende değilsin...
Alevlerinden kaçmış ruhani bir kısrak çıkıyor kadının içinden. Yağmurun terbiyelediği, kabarmış toprak gibi...
Şimdiye kadar, hayata verdiğimiz saatleri geri alabilme lüksümüz yoksa madem, geri kalan ömrümüzü kendimiz için kullanmalıyız derim!
\] / Yüzünün beti benzi düşmüş sazım üstüne / Ne
Bir yanımız ayaza vurmuş dağlar kadar mağrur, bir yanımız beynimizdeki kaçak, daima gel diyen avuç içleri...
Bana son suyumu tattıran kalbin, hangi bedene can suyu verecekse sen orda uslan...
Titrek ellerine dokunamadığım, yaşlandıklarına şahit olamadığım ve hatta kendilerinin bile göremediği çocuklarını sevemediğim yürekler, bilmezler mi nasıl da özlendiklerini? Bu şuursuz eylemin adıysa intihar, günahları affedilsin diye yalvaran...
Elbette, yalnızca ben sarhoş olacaktım şarap içtiğin o kadehi elimde bomboş tutarken. O şaraba deli olan Hayyam’dan daha tutkunum sana derken, elbet ağlayacaktım.
Ben seni boş anımda sevmedim. / Bir eylül sararıp solmayı unuttu ilk defa,
Her şeyin bir sonu vardır bilirim ama unuttuğumdan değil de, başını özene özene yazdığım hayallerimin gelememiş bir türlü nihayetleri. İllaki bulacaksam bir yerlerde kabahat, ezeli olduğunu bildiğim ebedi olmaması için dua ettiğim şanssızlıktandır.
Yüreğimden apansız sıçrayışlar gibi giderken sen, gülümseme değildi o dudağımdaki kıvrım. Öptüğün yerde bıraktığın izindi, gör ve hatırla istediğim...
“Yüreğimin pırpırına sapanla gelme! Bırak ayrılığında yolu yordamı olsun. Bakma bahar bahar gözlerimin körüne ya da bak; misli hazanlar döktü onlar, ciğerine dert olsun!”
Kelimeler düşüyor ellerimden. Anlatmayı beceremeyen, anlaşılmayı beklemeyen şiirler yazıyor. İçimde küçücük bir sığınak buluyorum da, sığınamayacak kadar büyüdüğümü öğreniyorum. İnsanın, bir gün kendi açıklarını ortalığa salıvermesi ne kadar acı. Kendi acılarımla yüzleşiyorum.
Öyle anlarla çarpışıyor ki ruhum, hani o an aynaya gidip baksam, ömrümün baharında saçlarımı bembeyaz bulacağım, gözlerimin ışıksız kahveleri minicik kalacak ve ellerimden düşürdüğüm kelimelerin ne anlama geldiğini o zaman anlayacağım. Çok geç olacak...
ne diyebilirim ki? rutin hayatımı idame ettirecek bir çalışma hayatındayım. daha öncede böyleydi bundan sonrada böyle olacak. geçmişi yazıp anıları rahatsız etmeyelim.
Ankara
yüreğim kurşun kalemin kokusunu aldığından beri, ellerime hükmediyor!yüreğimdir bu yazıların en büyük efendisi...
her insan başka bir dünya ise ve bazı dünyaların içinde kendi gezegeninizin atmosferiyle karşılaşıyorsanız etki alanınıza hoşgeldiniz demektir!
Binnur EDİSAN
