Biz, Bahçebaşı Lisesi ilk mezun öğrencileri gerçekten farklıydık.
Bilmem nasıl anlatsam ben bizim sınıfı? Siz “Hababam Sınıfı” nı bilir misiniz)
("Hababam Sınıfı" Rıfat Ilgaz'ın en önemli eserlerinden biridir. Günümüze kadar Türkiye'de yazılmış en iyi mizah kitaplarındandır. Bir süre sonra tiyatroya sinemaya da uyarlanmış ve

Fakirlik hepimizin kapsındaydı ama Mehmet Yaban’ınki yüzüne nüksetmişti fakirlik. Hatta vücudunun tüm zerresinde okunuyordu. Duruşu ve yürüyüşüyle “fakir fakir” diye alarm veriyordu.
Belki de onun için taziyesinde çok duygulanmıştım.
Geç saatler olmasına rağmen taziyesi çok kalabalıktı Mehmet’in. Aşiret komple oradaydı. Ben de bedenen oradaydım

“Orduzu’da eski Ramazan” derken başka neler mi gelir akla.
“Kendi kendine yetmek” Kendi kendine yetmek, demek; teknolojinin henüz çıkmadığı ya da yaygın olmadığı zamanlarda bu gibi yerleşim mekânlarda insanlar, evlerinin avlusundaki çeşmelerde buz gibi su içer ve “katık” dediğimiz besinlerini de bu yerlerde muhafaza ederek soğuk

Şey, diyecektim, şey…
Şimdi Hasanla çay vaktim geldi sanırım.
“Hasan” deyince yine ıslandı kirpiklerim, yanaklarımda yine o ılık sular aktı...

Hâlâ İsrail’in masumluğunu, ya da güçlülüğünü/otoriterliğini savunan Garkad ağaçları… Yazıklar olsun sana ey “Garkad ağacı”
Her nerede oturuyor ve nerede duruyorsan lanet olsun sana “Garkad ağacı”

Edebiyatımızın duayenlerinden Üstat Necip Fazıl Kısakürek bile bu gafletten kendini kurtaramamıştır.
Bakın bir şirinde ne der şairlerin sultanı:
“Sonsuzluk Kervanı, "peşinizde ben/Üç ayakla seken topal köpeğim!” diyor...
Hutbelerimizde bile şiirlerini okuduğumuz şairler sultanı böyle derse…

Geçenlerde doktora gittim; doktor bir rapor verdi…
“Sen yaz” dedi.
“Sen susma “ dedi.
“Haykır, bağır, çığlık at, çığlığın; sessiz çoğunluğun sesi olsun” dedi.
Doktor dedi ki; “sen hakir insanları kardeş sayan bir ruhsun.”

Doğu’da kilim demek; ilim demektir, aşk demektir, suskunluğunu gergef gergef kilime işleyerek maşukuna sessizce gönderilmiş mektup demektir…
Bilirsiniz “kilim” üzerine türküler bestelenmiş…
"Sevdiğine sözü olan kilim dokur,
Kilimin dilinden ancak anlayan okur.

Başlığa bakıp da bir tren yolculuğu yazısı yazacağımı düşünüyorsanız, yanılıyorsunuz.
Zira bir zamanlar Malatya ile Adana arası trenle mekik dokumuş birisi olarak kondüktörlü ulaşıma yabancı değilim.

Mili Eğitim Bakanlığı müfredatınca verilen kitaplar ekstra öğrenciye satılan kitaplar kadar eğitici olmuyor mu?

Meğer halkın sorunlarını dinlemek kadar, Marko Paşa olmak gibi zor bir görev yokmuş bu âlemde.
Var mı derdin –ki vardır- öyle ise anlat Marko Paşa’ya…

Malumunuz, ‘on iki ayın sultanı’ olarak taltif edilen Ramazan ayındayız…
Uçuyorum gönül dünyamın bulutları arazından….
Uçuyor ve kayıyorum orucun beraberinde getirdiği iç dinginliğin yıldızları arasından…
Tutamıyorum ben beni, tamamen oruca bırakıveriyorum kendimi…
“Acaba”, diyorum kendi kendime…

Hayatın lolipop şeker olmadığını ben de biliyordum ama bize -başta- hayatı lolipop şeker gibi sundular…
Lakin yedirmediler…

Ahmet Hakan’la teşriki mesaim falan olmamış.
Tanımam etmem kendisini...
Ancak gazetecilik kimliğiyle, farklı üslubuyla okuyucusundan bağımlılık yapmış bir gazeteci olarak tanırım onu.
Ahmet Hakan’ı –bir zamanlar- “Kanal 7” de sunduğu haber spikerliğiyle sevdim. “İskele Sancak” daki farklı yorumlarıyla dikkat kesildim. Onun “bir

Diyeceksiniz ki “ne şişirme”, “öyle densiz şey mi olur”, “ne ayıp şey bu” gibisinde ne derseniz deyin, haklısınız, ben de şaşırıyorum/şaşırdım da ama velâkin…
Bu saatten sonra söylenecek/yazılacak hiçbir şey kalmadı.
Ben, memleketimin savcısına, hâkimine/adaletine inanırım.
Eminim adalet yerini bulacaktır…

Ben de çok isterdim içinde “acı” geçmeyen yazılar yazmayı.
Suya-sabuna dokunmadan…
Ezilenlerin feryadını duymadan…
Komşusu açken uyuyabilen…
Vurdumduymaz bir hayat yaşamayı ben de denemek isterdim.

Çünkü; Dünyadan ahrete götüreceğim tek hazinem…
Çilekeş ve ceht içinde geçen günlerim zindan hatıralarımda saklı...
Ahirette bana şahitlik edebilecek tek sermayem…
Dünya’ya kapalı ama Ahirete açık huzurlu, mutlu günlerimdi Medrese-i Yusufiye…
Lakin bir şey var ki insanoğlu çabuk unutuyor.

Cevap veriyorum:
Malatya Müftülüğü, derhal hareket geçerek konuya el koymalı ve Yatılı Kız Kursu”nda görev yapan malum şahsı görevden almalıdır; aksi takdirde…
Aksi takdirde; valilik kanalıyla Malatya Müftülüğüne yazdığım dilekçeye cevap verilmediği için Diyanet İşleri Başkanlığına sesleniyorum…
Yatılı Kız Kur’an Kurslarımızda neler

Memleketin insanı bilmelidir ki, bu güne kadar çoğu hususlarda yanlış bilgilendirildikleri gibi…
“Kader” konusundan da yanlış bilgilendirilmişlerdir.
Sırf teselli mahiyetinden midir, nedir bilinmez; hep kötü şeylerle karşılaştığında/musibetlere duçar olduğunda “kaderim böyle ne yayabilirim” der, memleketimin insanları…
Ben de diyorum ki; “kaderim böyle

Amerika zencileri kadar esmer değildik ama bu memleketin zencileri biz esmer tenli/kara yağız delikanlılardık.