"Bir demiryolu,bir tren,bir kasaba istasyonu düşlersin ve”ölüm,treni bekleyen son gar durağı ve raylar zamansa, aşk,son durağa varana kadar sana rötar yaptıran,ağaçlıklı,yemyeşil,küçük kasaba istasyonlarıdır!”deyip geçersin kırık bir gülümseyi
Şimdi otobüsün camından sana akan yüreğimi geri ver desem, sende bıraktığım o uzun saçlı yosun yeşillinden bir vücut bulabilsem...
Şiir yoruldu!
Şimdi saçlarının kokusu yok düşlerimde, paramparça etti beni kimsesizliğime sarıldığım sahilde sensizliği getiren denizin rüzgarı…
Ve titreyen yalnız sesim değil artık!
Kış çok sert geçti!
Acılarımızı paylaşırken sevinçlerimizi yutkunmazdık hiçbir zaman. Hayatın acı yüzünü yüreğimizde eritir, sevgimizle ateşe verir, aşkımızla sevince dönüştürürdük. Duygularımız hassastı ama asla kırılmazdı. İncinirdi ama kopmazdı. Aşkın yalın haliydi Sevgilim bu, saf ve masum olanı.
Düşüyorum... "Eyvah!" demek için çok geç kalmış dudaklarım kuruyor. Korkuyorum... Korkuyorum gerçeklerin getireceği sensizlikten ve sensizliğin getireceği gürültülü sessizlikten! Çaresizlik çepe çevre sarıyor ruhumu. Düşmelerim bitmiyor düşlerimin bittiği gibi! En sert gerçeklere çakılmaya beş kala, var gücümle sarılıyorum çareler içindeki çaresizliklerime ve yokluğunun kabul gecesindeyim bu gece...
Yazmayacağım, sana pembe kalemimle siyah yazılar.
Yazmayacağım, sana yakışmayan hiçbir şeyi.
Korkuyorum… Ölümden, sensiz ömrümü geçirmek fikrinden ve başkalarıyla seni sevmekten; ne olur kızma! En az benim kadar sende biliyorsun sensizliğimi…
Sıradaki şarkılar senden bana geliyor, şiir kitabından rastgele seçilecek mısraları sen okuyorsun bana ve ne zaman mutlu olsam gerçeği hatırlatıyorsun…
Ne zaman seni düşündüm ve buldum; gözüm gönlüm aydınlandı, sende kendimi gördüm, yine yarınım sen oldun ve bende sen!
Aşkını sevgiye dönüştüren ve sevgisinin içerisinde saygısını koruyanlara...
Anlamlı melodillerden oluşan bir eserde yalnızca es olabilmek, susabilmek başkalarının notalarının ardından,
anlamlıca susabilmek, bütünü bozmadan, melodiye tiz ses olmadan susabilmek...
....
Kimse fark etmedi ayrıldığımı..
Kimse merak etmedi neden ve nereye gittiğimi…
Bir mendil sallayanım olmadı ardımdan…
Mahcup bir el kaldıranım…
Bir kanal ararsın içinde aşk olmayan. Yeteri kadar doymuşsundur çünkü tüm bu olaylardan. Kısa bir süre sonra böyle bir kanalın mümkün olmadığını anlayıp televizyonu kapatırsın son derece öfkeli yarı sitemli bir tavırla.
“ Üzgünüm, seni büyütecek bir denizim yok yürek toprağında..
Sıksan tenimdeki ter bulutlarını,
Tek bir umut bulamazsın sana dair..
Unutma, ayaklarını bastığın yer kara iklimi..
………………
Seni seviyorumda çok gizli zarfını yakalamakmış seni sevmek.
Ne vakit Boğaz’a dalsa gözlerim, kulaç atıyor sana düşlerim. Ne vakit düşsen aklıma, isyan ediyor aklım aşkıma. Gece siyah kollarına alırken beni, istemsiz adımlarla yine geldim kollarına. Düş te olsa, bir göz kırpışta ortalıktan yok ta olsa, hayali kollarınla sarıl son kez, aşkınla kavga eden bu kadına. Kendimle
Öyle yani;
Yüzümü tutuyorum o günden beri… Tanımıyorum kendimi bile/ bana beni anlatsana?
