Genç adam gecenin karanlık örtüsünde ruhunun hazin yankısı çığlık kopartarak sahilde yürüyordu. Dilinde dökülen özlem ve söylemler uzaklığın kanlı deresine itilmişti. Dişinde sıkışan kırgınlıkla hayallerinin fotoğrafı karanlığı ısırmıştı.
kol düğmelerini saklamıştı beyaz gömleğinin üzerinde ve kemerini ve en sevdiği pantolonunu …sanki her an gelecek, üzerini giyecek bir yerlere gidecekler gibi… çorapları, ayakkabıları en güzel yerinde hazırda bekliyordu odasının ve dört duvar dört çerçeve gülümsüyordu resimleri…
Önlerinde beş kişi duruyordu. Hangisinin, yanlarında taşıdıkları cesedi öldürdüğünü bulacaklardı. ( Yeşim beş kişinin de erkek olduğuna ve cesedin de kadın olduğuna dikkat etmişti )
Artık perdelerimi ardına kadar açıyorum ve ruhuna hayran olduğum eşsiz sokak manzaralarına ,ilk doğduğum günkü kadar yaşlı ve sevdiğimi bildiğim sürece huzurlu yaşıyorum
Eğitim alanında olsun, dinlenme saatlerinde olsun, hep yalınız ve düşünceli görünen bir asker sürekli dikkatimi çekiyordu. Memleketini özlüyordur geçer dedim. Günler geçiyor onda hiç değişiklik yoktu.
Annesi, lösemiyle savaşan altı yaşındaki oğluna bakarken dalıp gitmişti. Kalbi, acı içinde olmasına....
"bana mutluluğun resmini çizebilir misin" diyene bu papatyaları göstermek lazım, diye düşündüm...
vefa yı öğrenmeye çalışıyordum ondan...terketmemeği unutmamayı...ölümü beklemek bu kadar güzelmiydi...
Elinden düşmeyen rengarenk bilyelerin, uçurtmaların, gökyüzünde uçan kırlangıçların, yamalı pantalonların, anneannesinin her gün hiç üşenmeden yaptığı kızılcık şerbetlerinin, dedesinin verandalarında kendisini kucağına alıp saatlerce anlattığı masallardaki en yakın arkadaşlarının yaşamın kendisi için çizdiği resmin kalıcı elemanları olacağını düşünürdü hep. Oysa o günlerden kendisine kalan tek miras kırk yaşına
Bizler ve bizim gibiler daha rahat ortamlarda büyümüşlüğü, anne baba sevgisine tokluğu, şımartılmanın vermiş olduğu küstahlığı Kadriye gibi kadınları, anneleri görünce anlarız. Onlar için üzülmek bir nevi şükür sayılır bizler için.
bazen çocuk olmak ne kadar güzel diye düşündüğünüz olmuştur elbet.işte bu eser sizi öyle bir dünyaya götürecek ki, kendinizi hayatın henüz yaşanmamış gerçekleriyle konuşuyormuş gibi hissedeceksiniz.
ve insanları yeniden sorgulayacaksınız...
yine, yeni, yeniden!!!!
Sokak lambasının altında bir çingene gül satıyordu, yağmurdu, pusluydu ve yaslıydı, karalar bağlamıştı sanki hava,
titriyordum, soğuktu ve adın gözlerimi dağlamıştı, çingenenin yanına yaklaştım, sepete baktım,
kusura bakma dedim sevdiğimi arıyorum, gül
Ormanla bakıştık bir süre. Ondan da bir ses çıkmadı, üzerime yırtıcı hayvanlar göndermedi, ya da uysal hayvanlar. Ben de ona saldırmadım, bir baltam yoktu ama yine de saldırmadım, bir baltam olsaydı da saldırmazdım. Belki sırf halim yok diye, belki hala yaşarken yalnız kalmamama giden tek seçeneği parçalamamak için
Teninden esip geçen esanslı rüzgarı hissedemeyen, sevginin ellerinin yumuşaklığını kendi avuçlarında hissedemeyen, baharı koklayamayan; kısacası beş duyu organına sahip tüm duyulardan yoksun duygulu Pinokyo.. Bir kalbim yok ama bir o gerçek. Gerçek ayak i
Yine hazan mevsimi geldi.
Dertli başıma taç olmak için dökülen sararmış yapraklar, kaldırımlarda sürünüyor.
Ağlayan bulutlar geliyor, karalara bürünmüş. ....
sadece bir kişiye değil, yüreğime sarılışlarıyla farklı duygular akıtan herkese dair.. abla, arkadaş, anne..
Kadın, “var olduğumun farkında” diye düşünmüş. Gülümsemiş adama. Yüzündeki elleri tutmaya devam etmiş, bakışları adamın bakışlarını daldırdığı gözlerindeymiş.
nasıl yakalanmayayım ki?? beyaz tebeşir veya pembe,mavi veya…siyah önlüğüme bir günah gibi yapışırdı tozları, günah koymuşum adını bir kere ne kadar arınırsam gitmez
Bu dünyada esas olan "algılamalardır" ve zor olan da algıları çözümlemek.....
Oysa ki bizler makine değiliz, ne "gülümsemek" daima sevgi ya da şefkati, ne de "kızgın" bir bakış "nefreti" ya da "düş kırıklığını" anlatır.
