Nice yıllar geçti, aradan...
Sen üniversiteye başlamıştın. Kavak yellerinin tatlı esintisine kapılmış, sınıfta kalmıştım, ben de.
Bir sınıf arkadaşımız söyledi.
-Adresimi vermeyin ona, demişsin.
Bu dünyada esas olan "algılamalardır" ve zor olan da algıları çözümlemek.....
Oysa ki bizler makine değiliz, ne "gülümsemek" daima sevgi ya da şefkati, ne de "kızgın" bir bakış "nefret" ya da "düş kırıklığını" anlatır.
Ardından, ’Uykun geldiyse,hadi geri dönelim’ dedi gözleri uykusuzluktan kapanan iri arkadaşına. Tombul solucan:‘Evet,çok uykum var.Hadi gidelim.Şu yeni gelen ailenin çaresine daha sonra bakarız artık!’ diye cevap verdi.
Koca koca kirpikler,iki de bir açılıp kapanırken,şiddetli titremeler sarıyordu ufacık bedenlerini…
Not: bu şiirim sevgili abim İlhami Arslantaş’a hediyemdir
Benim gözümdeki yerini bu şiirle dile getirmeye çalıştım
İyi ki tanımışım iyi ki varsın abi günümüzün ozanısın…
"her geçen gün, ya herkes daha çok bana benziyor, ya da ben daha çok “hayat” oluyorum!"
Bu bir hikaye denemesi.Yazar başından geçmiş bir olayı anlatıyor.Bir çeşit anı da diyebiliriz bu yazıya.Bir kediyle, bir insanın duygusal diyalogları.Evet yanlış duymadınız diyalogları..Sanıldığının aksine kediler de konuşur biliyor musunuz?
Bakın şu gelen kara buluta
Rüzgardan pelerini ve bohçasında karla
Ciçekler ızdırapta, ağaçlar yasta
Kanla karışık göz yaşı var yine havada
Bakın dalgaların öpüp öpüp kaçtığı şu kayalıklara
Hayatı yaşayın ve yaşadığınız hergün için Allah'a şükredin!Çünkü hayat herşeye rağmen güzel...
Birer birer gittiler yaşamımdan . Herbiri ayrı bir yaraydı , her biri ayrı bir yaşanmışlık, güzel ve çirkindiler , umutları , umutsuzlukları vardı , sevadaları vardı , en önemlisi insandılar , insan olmayı ve insanları seviyorlardı . Ben onları öylece sev
Mickey, seni bu hale getiren kişi acaba sendeki yaşama tutkusunu bilseydi ve de daha öncesinde çarpmadan sonra gözbebeklerine bakabilecek cesareti bulabilseydi???Dünyanın yalnızca insana ait bir yer olamayacağını kavrasaydı???
Aleyda’yla Nilüfer birikte olmayı çok sever, beraber dolaşırlardı hep. Ve büyüklerin hiç anlamadığı oyunlar oynar dururlardı. Büyükler anlamıyordu ama... Aleyda’nın sihirli parmakları vardı...
