• İzEdebiyat > Deneme > Sevgi ve Aşk |
1221
|
|
|
|
|
Şiir yoruldu!
Şimdi saçlarının kokusu yok düşlerimde, paramparça etti beni kimsesizliğime sarıldığım sahilde sensizliği getiren denizin rüzgarı…
Ve titreyen yalnız sesim değil artık!
Kış çok sert geçti! |
|
1222
|
|
|
|
|
Kayıp notlar ya da notalar.
Gölgelerde, yerçekimsiz alanlarda kalmış düşünceler... |
|
1223
|
|
|
|
|
işte sen.. sen bir masalsın aslında. hayat değil, gerçek değil yani; sadece masal. sonunu bildiğim.. |
|
1224
|
|
|
|
|
Masal bitti. Kral terketti rüya ülkesini. Masumiyeti, şehveti, aşkı, nefreti koydu heybesine hazinelerinin eşliğinde. Bilinmezlik bilmecesinin içinde saklı, aslında atılacağını hep bildiğimiz o son adımı attı ilk adıma inat. Bulutsuz yağmurlara, çiçeksiz |
|
1225
|
|
|
|
|
Özlemek nedir diye düşündüğümde hep sen geliyorsun aklıma; özlemenin yitirmek olduğunu işte o zaman anlıyorum. |
|
1226
|
|
|
|
|
Uzun zaman oldu "siz", "sen" olalı yüreğimde... Belki de bu yüzden anlamazlıktan gelirsiniz yine; ama bu yazıdaki "sen", "siz"siniz... |
|
1227
|
|
|
|
|
Gidişlerde kumsalların yeri büyüktür... |
|
1228
|
|
|
|
|
Anladım ki ey yâr, senden can değil, hoyrat vakitlere mahsus ağyâr olur
|
|
1229
|
|
|
|
|
Ey uzak iklimlerde yaşayan sevgili, kayalara da mı bakmazsın, denizi de mi görmezsin, hiçbir kapkara bulut da mı hatırlatmaz beni sana? Bu dünyada hiçbir yerim mi olmamış sana. |
|
1230
|
|
|
|
|
Fırtınanın dindiği andaki bozkırın ruhu sarı yapraklarda hayatın ta kendisiydi. Yamaçlarda, dağlarda, ovalarda, ağaçlar toprakla sevişmekteydi. Dallarda çiçekler tohumlarını çıplak toprağın kasıklarına dökmekteydi.
Hadi gel yağmur görsün sevişmek rüyalarda. Gecelerce büyüsün saçlarınla uzayan şarkılar. Vadi diplerinin henüz su görmemiş kuytuları gibi dinmez dediğim duygularım durulsun. Ey sevgili bu gece kalbimiz aşkın okuyla tam on ikiden vurulsun. |
|
1231
|
|
|
|
|
“savaşacak gücüm olsaydı,kalır savaşırım demiştin” bu sana ait olan son cümleydi… |
|
1232
|
|
|
|
|
Sende bırakıp gittin beni benden habersiz.. Yokluğun canımı yakıyor sevdiğim. Dayanamıyorum sensizliğe..Beni de al yanına bırakma böylece..Bu mudur yaşamak sevgili bu mudur ?
Bensiz bir ben yaşamakta SENSİZLİĞİ… |
|
1233
|
|
|
|
|
Bedenim diz çökerken toprak zemine, ruhumu şad eden nefesin çoktan aldı aklımı, dualarım hayatlandı. Senin cümlelerinle kefeni yırtan duygularım yolunu tuttu sana kanatlandı. Kader sevine dursun bizi geç karşılaştırdığına lakin sen içimde biriktirdiğim ve bekareti bozulmamış aşk inancımın duvağını kaldırıp alnından buselendirensin. Unutma unutama diye, en soğuk kışlar da bile Temmuz sıcağında kalasın diye yüreğinden öpüyorum seni. Dudağımın değil yangınımın izi kalsın, varsın tadın damağımda kokun üzerimde miras kalsın... Sen AŞKSIN, AŞKIMIN CAN BULDUĞU ADAMSIN...
|
|
1234
|
|
|
|
|
Başka dillerde bir adresi soruyorsun. Biliyorum ama nasıl anlatacağım. Hangi kanat açışına sadık kalır onca şiir. Belki sen.... Belki ben...Belki avucumda ki kelebek...Belki aşk... |
|
1235
|
|
|
|
|
Zamana yenik düşen hâtıralarım var,zamana yemin düşen an'larım. Hayâlhânesinde sükûtu içen derviş kılığım,tüm pejmürdeliğiyle toz alan bir köprüde. Yıkık evler artığıyım, kabul görmedi dilimdeki lâl tadım. Çöle kuyu bulduran gözyaşlarım, gecelere taşıdı yorgun yamaçlarımı. Düşkünlüğüm düşümde üşüdü, açıldı döşümde kocaman bir yara...
Söyle Ey Aşk Ustam; kaç vakti öldürür ölmüşlüğüm, kaç vakti diriltir nevbahar edâsıyla? Hem baharlar değil miydi, hep sona çıkan? Yapraklar değil miydi,döküldükçe içimde yaşlanan?... Uludağ'ımda beslenen o kar, Emirhan'ımda süzülen rüzgâr...Esmeyi esmer akşamlara bırakan lodoslar... Ovaya yaslanan şu deli başımla, hangi kıyı görünür muştu diye nazarıma?
|
|
1236
|
|
|
|
|
Sürekli yazmak istediğim mektupların ilki bu..İnşallah gerisini de getirebilirim.. |
|
1237
|
|
|
|
|
Rüya oldduğunu düşündüğüm şeyler yaşıyorum. Unutamam diye adına şiirler yazdığımı bir güne siliyorum. Saltanat sürdüğü rüyalarıma başkasını geçiriyorum. |
|
1238
|
|
|
|
|
Önemsiz gelen öyle çok değerleri yitirdik ki,bazı tatları unuttuk bile. Takvim yapraklarında kalan duygularımız gibi... |
|
1239
|
|
|
|
|
Boş salonda, denize dönük bir sandalye çekti. O’ndan mümkün olduğunca uzakta... Kokusunu duyamayacağı bir yeri seçti... Hepsi geçecekti... Son sözcükler, son bakışlar. Sonra hepsi bitecekti. |
|
1240
|
|
Anasayfa
