Sen hiç denemedin beni sevmeyi. / Hiç elini uzatmadın gözümün içine bakarak, “buradayım”

Bu metin, modern insanın gerçeklik algısındaki çarpıklığı eleştiriyor. Görmek yerine duymaya inanıyoruz, sahte dostlukları gerçek sanıyoruz. Herkes bir maske takıyor ama kimse bunu kabul etmiyor. Yalanlar o kadar süslü ki gerçekleri göremiyoruz. En çok güvendiğimiz kişiler tarafından yaralanıyoruz. Çağımızın en büyük yanılgısı: görünüşe aldanmak ve içi boş ilişkilere

BU NASIL AŞK: DOKUNAMIYORSUN, KOKLAYAMIYORSUN / Bazı aşklar var, içinde olup da uzağında

Sessizliğin içinden gelen bir ses var… Adını kimse koyamaz, tarifi yoktur. Ama herkes bir kere duymuştur

Çocukların sessizce yaşadığı yalnızlığın içsel dünyasına dokunulan bu metin, görünmez olmanın acısını ve duyulmayan seslerin çığlığını anlatıyor. Kalabalıklar içinde bile tek başına büyüyen bir çocuğun hayali arkadaşlarla kurduğu dünya, yetişkinlerin göremediği bir gerçekliğe dönüşüyor. Gecenin sessizliğinde herkesin biraz yalnız olduğu anlarda teselli bulan çocuk, hâlâ umutla bekliyor; birileri

Kitapların arasına koyup da unuttuğum yıllarım var benim. / Kendimi ararken kaybettiğim sokaklarım…

Modern hayatın getirdiği yorgunluğun içten bir anlatımı. Beklentiler, baskılar ve zorunluluklarla dolu bir dünyada, içimizdeki çocuksu merakın ve hayallerin nasıl köreltildiğini samimi bir dille ifade ediyor. Bir zamanlar hayatın küçük detaylarında bulduğumuz mutluluğun uzaklaşmasını ve gündelik yaşamın koşturmacasında kaybolan benliğimizin hikâyesini anlatıyor.

Bazı sabahlar, uyanınca içimde tanımlayamadığım bir boşluk olur. Sanki biri, gece sessizce hayatımdan bir parça alıp

Geçmişte yaşadıklarıma artık üzülmüyorum. / Ama… / Bazen daralıyorum içten içe. / Bazen nefes almakta zorlanıyorum.

Her aklıma düştüğünde.. / Kaderime nakış nakış ördüğümsün / Bir

Baharım / Kök saldığım / Sağanaklar halinde yağarsın gönlüme

Dayanılmazlığın en yoğun saatlerinde yazıyorum bu satırları. / Vakit, ne gece ne gündüz… İçimde zamanın bile

Dostum.... Ne büyük bir sızıymış, hasretle yanmak... Ne ağırmış sevdiğinden bir damla vefa görememek. Ama yine

Şimdi bir çaresizliğin pençesinde can çekişirken ruhum / Gözlerim buğulu yüreğim ağıtlı sana

Dünyanın en güzel duygusuymuş seni sevmek / Derinden sessiz /

Öyle bir hüzün ki içimde… / Anlatınca geçecek türden değil. / Kelimeler yetmiyor, sustukça büyüyor. /

Sözlerim gönlümü ifadede yetersiz / Gönlüm çaresizliğime takılıp kalıyor... /

çok defa geçtim bu yoldan / şimdi neden düşmelerim... /

Bu gece de her gece gibi… / Yüreğimin asmalarında solacak bir yaprak bile kalmadı artık. /

Rüzgarda savrulan yağmur damlaları gibi savruluyor yüreğim.Sensiz geçen mevsimlerim kış günlerim zemheri.Umut çırpınan kanatlarında bekleyişlerin girdaplarında yürümüyor savruluyorum.Anlıycan sensizliğin hiç bir tarifi yok benim gönül kitabımda.
Sensiz bir dünyayı asla sevmiyorum...